بیماری می‌توانند ما را فردی شادمان‌تر، پرانرژی‌تر، مطمئن‌تر و خود‌نظم‌بخش‌تر کنند، و حتی ما را باهوش‌تر سازند (رِیتی،^۱ ۲۰۰۸).]۶[

با اینکه می‌دانیم ورزش برایمان خوب است، اما گونه انسان همیشه آن‌گونه عمل نمی‌کند ‌که در اصل برای آن طراحی شده است. بدن‌ ما طوری طراحی شده است که شکارچی و گردآورنده باشد (اَسترِند، ۱۹۹۴). اما گزارش‌ها حاکی از آنند که کار بدنی ما اکنون نزدیک به یک‌سوم آن میزانی است که صد سال پیش بوده است (تیودر‌‌لاک^۲ و بَسِت^۳ ۲۰۰۴)؛ و بسیار بسیار کمتر از ده هزار سال پیش است. یکی از مهم‌ترین بازدارنده‌های ورزش کردن این تصور غلط ذهنی است که فعالیت بدنی رنج‌آور، آزاردهنده و دامنه‌دار است، و تنها برای ورزش‌کارهای حرفه‌ای خوب است. خوشبختانه، برای رسیدن به منافع فعالیت بدنی نیازی نیست که حتماً مانند ورزشکارانِ سرآمد تمرین کنیم. فعالیت بدنی شامل هرگونه حرکتی می‌شود که به صرف انرژی می‌انجامد (برای نمونه: راه رفتن، بالا رفتن از پله‌ها، باغبانی یا یوگا). سفارش به فعالیت بدنی روزانه در بریتانیا اکنون به‌طور متوسط ۳۰دقیقه فعالیت شدید برای حداقل ۵ بار در هر هفته است. خبر خوش آن که فعالیت بدنی را می‌توان به تکه‌های کوتاه‌تری در طول روز تقسیم کرد (هر بار سه تا ده دقیقه)؛ حتی این کار نیز خلق‌وخو و سرزندگی ما را افزایش می‌دهد (بَک‌هَوز،^۴ ۲۰۰۹). مهم آن است که ضربان قلب به بالاتر از سطح آرمیدگی و سکون برسد (شما باید در بین ۶۰ و ۷۵ درصد از حداکثر ضربان قلبتان عمل کنید).]۷[فعالیت بدنی را نباید با ورزش اشتباه گرفت. ورزش فعالیتی سنجیده‌تر، ساختارمندتر و با تمرکزی روشن بر رشد تناسب بدنی است. بنابراین، کلاس اِروبیک،^۵ تمرین دویدن، یا هر عمل دیگری در این راستا در مقوله ورزش جای می‌گیرد (بیدِل^۶ و میوتری،^۷ ۲۰۰۷). برای پیش بردنِ اهداف این فصل، ما در اینجا فعالیت بدنی و ورزش را به یک معنا به کار می‌گیریم.

در این‌باره بیاندیشید که...
آیا ورزش می‌کنید؟ چرا آری، چرا نه؟ هنگام شروع و
هنگام پایان آن چه رخ می‌دهد؟

بدن که آنچه دارد تجربه‌ می‌کند خوب است، مرکز لذت^۱ را فعال می‌کنند (کرینگِلباخ، ۲۰۰۹)،

بلافاصله پس از ارگاسم، شبکه غدد درون‌ریز (اندروژن‌، استروژن و پروژسترون) وارد عمل می‌شود، و هورمون پرولاکتین را ترشح می‌کند، که می‌تواند احساس خواب‌آلودگی ایجاد کند. هورمون پیوندجویی، یعنی اکسی‌توسین، نیز در این زمان آزاد می‌شود و موجب احساس آرمیدگی، تسکین، کاهش اضطراب، و پیوند می‌شود. به‌لحاظ روان‌شناختی نیز آمیزش جنسی می‌تواند رویارویی با لحظات سخت، شادمانی، آرمیدگی، وجد و شوریدگی را بیفزاید، عزت نفس و اطمینان را بالا ببرد (مِستن و باس، ۲۰۰۷)، احساس عشق و پیوند با دیگران را پرورش دهد (مِستن و باس، ۲۰۰۹)، اضطراب و افسردگی را بکاهد، و روی‌هم‌رفته کیفیت زندگی را بهبود بخشد (جنسن و اِورارد، ۱۹۹۳؛ بنکرافت و دیگران، ۲۰۰۳). به‌نظر می‌آید که تمام این فایده‌ها می‌تواند از پرداختن به کنش‌ها ی جنسی سرچشمه گیرد، البته به شرطی که این تعامل جنسی با کسی باشد که رابطه گرم، خوش‌بین و مطمئنی با او داشته باشیم. افرادی که رابطه جنسی با کسانی دارند که برایشان عزیز و مهم هستند، سطح بالاتری از بهباشی، اطمینان، و عزت نفس را نسبت به کسانی گزارش می‌کنند که با غریبه‌ها رابطه جنسی برقرار می‌کنند. همچنین تحقیقات نشان داده‌اند که انجام فعالیت‌های جنسی می‌تواند به تحول شخصی و رشد خود (self) بینجامد (مستن و باس، ۲۰۰۹).

نتیجه آنکه، رفتارهای جنسی انسانی، مادام که ایمن باشد و با شریکی عزیز و مورد اطمینان صورت پذیرد، می‌تواند تأثیرات جسمانی و روان‌شناختی مثبتی برای طرفین داشته باشد. رفتارهای جنسی، گذشته از کامرواسازی و رضامندی آشکار و جذبه و از خودبیخودی‌ِ ناشی از ارگاسم (شادکامی لذت‌نگر)، می‌تواند به افزایش بهباشی جسمی نیز بینجامند. وانگهی، افراد گزارش می‌کنند که آمیزش جنسی رشد خود (self) را فراهم می‌آورد، عزت نفس و اطمینان را می‌افزاید، و بدان‌ها کمک می‌کند که کامل‌تر شوند (شادکامی فضیلت‌نگر).

فعالیت بدنی و بهباشی

فعالیت بدنی و روان‌شناسی مثبت‌نگر، جُفت‌هایی هستند که عقدشان را در آسمان‌ها‌ بسته‌اند؛ یکی متمرکز بر ایجاد شادمانی و خلق افرادی با کارکردِ تمام‌وکمال است (روان‌شناسی مثبت‌نگر)، و دیگری راهی مطمئن و آزموده‌شده برای ایجاد چنین افراد مثبتی (فعالیت بدنی). انجام فعالیت بدنی اگر مهم‌ترین چیز نباشد، بی‌شک یکی از مهم‌ترین چیزهایی است که فرد می‌تواند برای افزایش و بهبود کارکرد بهینه‌اش انجام دهد. انجام فعالیت بدنی نه تنها کارکرد جسمانی ما را فزونی می‌بخشد، بلکه با کاهش خطرات