عرفان و معرفت‌شناسی، در آغاز در دانشگاه هاروارد، واقع در باستن^۱ ایالات متحده امریکا به عنوان یک پزشک آموزش دید (پاولسکی، ۲۰۰۹). باید اذعان کرد که فصل «هیجان‌ها»ی کتاب جیمز به روان‌شناسی مثبت‌نگر بسیار مرتبط است. جیمز در آنجا می‌گوید که پس از اینکه ما از نظر جسمی برون‌ریزی کردیم، هیجان‌ها بروز می‌یابند. برای نمونه، «منطق عرفی می‌گوید: ما ثروتمان را از دست می‌دهیم، غمگین می‌شویم و می‌گرییم؛ خرسی را می‌بینیم، می‌ترسیم و می‌گریزیم؛ توسط حریف تحقیر می‌شویم، خشمگین می‌شویم و حمله می‌کنیم. فرضیه‌ای که می‌توان در اینجا از آن دفاع کرد این است که ترتیب این زنجیره نادرست است... ما غمگین می‌شویم چون گریه می‌کنیم، خشمگین می‌شویم چون حمله می‌کنیم، می‌ترسیم چون می‌لرزیم...» (جیمز، ۱۹۸۰: ۶-۱۰۶۵). این از نخستین نمونه (اگر نگوییم نخستین نمونه) نوشته‌هایی است که هیجان‌ها و حالت‌های بدنی را به هم پیوند می‌دهد. درهم‌تنیدگی فیزیولوژی، روان‌شناسی و فلسفه که در زمان جیمز وجود داشت همچنان بر موضوعات امروزین فلسفی که پیرامون ذهن، بدن و مغز هستند تأثیر دارد.

روان‌شناسی انسانی‌نگر

روان‌شناسی انسانی‌نگر به عنوان واکنشی به نظریه‌های غالب روان‌شناختی روان‌تحلیل‌گری^۲، رفتارگرایی^۳ و شرطی‌سازی^۴، در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ پدید آمد. جنبش انسانی‌نگر مطالعه کیفی را به عنوان یک پارادایم ضروری برای مطالعه تفکر، رفتار و تجربه انسان معرفی کرد و آن را استحکام بخشید. این امر موجب افزوده شدن یک بعد کل‌نگر^۵ به روان‌شناسی شد. به طور مختصر، روان‌شناسی انسانی‌نگر دیدگاه روان‌شناختی است که بر مطالعه کل انسان تاکید می‌کند. روان‌شناسان انسانی‌نگر معتقد‌ند که: ۱) آنچه رفتارهای افراد را تعیین می‌کند، ادراک و معانی شخصی‌شان از دنیای اطراف است؛ ۲) افراد صرفاً محصول محیط یا ژنهایشان نیستند؛ و ۳) افراد از درون برای به فعلیت رساندن توان‌هایشان هدایت و برانگیخته می‌شوند.

تمایل اصلی روان‌شناسی انسانی‌نگر، تمرکز بر سلامت روانی، به ویژه ویژگی‌های مثبتی مانند شادکامی، خشنودی، وجد^۶، مهربانی^۷، مراقبت^۸، مشارکت^۹ و سخاوت^۱۰ است. انسانی‌نگرها، برخلاف هم‌مسلکان رفتارگرای خود، احساس می‌کنند انسان‌ها قدرت انتخاب دارند و مسئول سرنوشت خود

یونانیان

مسلماً بزرگ‌ترین خدمت ارسطو^۱ (۳۲۲- ۳۸۴ پیش از تاریخ رایج) به فلسفه، کاری بود که وی در زمینه اخلاق^۲، فضیلت^۳ و آنچه به معنای زندگی خوب است انجام داد. هنگامی که وی به این موضوعات می‌پرداخت، به این نتیجه رسید که برترین خیر برای همه انسان‌ها، سعادت^۴ (یا شادکامی) است. در یک کلام، آثار او می‌گوید گرچه اشتغال به فعالیت‌های با فضیلت موجب لذت^۵ می‌شود، لذت یگانه هدف بشر نیست (مِیسن و تیبریوس، ۲۰۰۹).

فایده‌گرایی

فایده‌گرایی^۶ که طراح آن جرمی بنتام^۷ بود و با جان استوارت میل^۸ ادامه یافت، فلسفه‌ای است که می‌گوید کار یا سیاست درست حکومت چیزی است که به «بیشترین خیر برای بیشترین افراد» منجر شود، که با نام «قاعده بیشترین لذت» یا قاعده سودمندی هم شناخته می‌شود. فایده‌گرایی نخستین واحدی بود که با ساخت ابزاری هفت مقوله‌ای برای سنجش کیفیت شادکامی تجربه‌شده، کوشید شادکامی را بسنجد (پاولسکی^۹ و گوپتا^۱۰، ۲۰۰۹). در حالی که فرض فیلسوفان گذشته این بود که شادکامی سنجیدنی نیست، فایده‌گرایی ادعا کرد و کوشید تا ثابت کند سنجش شادکامی ممکن است. پاولسکی و گوپتا (۲۰۰۹) بیان کردند که برخی حیطه‌های معاصر روان‌شناسی مثبت‌نگر، مانند بهباشی درونی و زندگی لذت‌مند، متاثر از فایده‌گرایی است. سرانجام، روان‌شناسی مثبت‌نگر می‌پذیرد با اینکه لذت جزئی از بهباشی کلی است، کافی نیست، و فعالیت‌های فضیلت‌مند دیگر به عنوان تکمیل کننده فلسفه فایده‌گرا ضروری است.

ویلیام جیمز

ویلیام جیمز^۱۱ دانشمندی است که به خاطر متن درسی پرخواننده‌اش، اصول روان‌شناسی^۱۲(جیمز، ۱۸۹۰) و خدمتی که این متن به روان‌شناسی کرد، مشهور است. جیمز، پیش از علاقه‌مندشدن به دین،