۴. تقویت «خدا ـ امدادی»
مراد از این روش، توجّه به امدادهای الهی است که خداوند متعال با استفاده از وسایلی چون: فرشتگان و پدیده‌های طبیعی، و یا با چیره ساختن خواب آرامش‌بخش، به مؤمنانی که در میدان نبرد، مشغول مبارزه با دشمنان هستند، امدادرسانی می‌نماید. «امداد» از ریشه «مدّ» در اصل به معنای کشیدن۱ و بسط دادن۲ است که در معنای یاری، کمک و به فریاد رسیدن کسی، به کار می‌رود.۳ این یاری، هنگامی که از سوی خداوند متعال صورت بگیرد، «امداد الهی» نام خواهد گرفت. توجّه به امدادهای الهی، موجب تقویت رزمندگان خواهد بود؛ چرا که اطمینان آنان را نسبت به نصرت الهی جلب می‌نماید. در نتیجه، با ثبات قدم و پایداری، سختی‌های میدان جنگ را تحمّل می‌کنند.
افزون بر آن، هر یک از امدادهای الهی، دلیل و شاهدی هستند برای ایجاد اطمینان نسبت به محقّق شدن وعده خدا در حمایت از افراد. همان‌گونه که در روش‌های پیشین بیان شد، حمایت خدا غالباً به صورت وعده‌هایی برای پشتیبانی و کفایت و یاری و تأیید بیان شدند. هر چند این وعده‌ها برای مؤمنان واقعی، قطع‌آور است و تنها با یاد او خاطرشان نسبت به حمایت او آرام می‌شود؛ امّا برای کسانی که از درجه پایین‌تری از اعتقاد و ایمان برخوردارند، وصول نشانه‌هایی از جانب خدا برای اطمینان پیدا کردن به این که مورد عنایت و حمایت اویند، ضروری است.۴ از این رو، هنگامی که سخن از یاری و تأیید خدا به میان آید، برای این گونه افراد، از امدادهای الهی نیز به عنوان شاهدی بر یاری او استفاده می‌شود.
در آیات متعدّدی از قرآن کریم، به این امدادها ـ که در جنگ‌های صدر اسلام به پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و مؤمنان رسیده است ـ، اشاره شده است۵، به طوری که بیش از سی آیه بدان اختصاص یافته و به عنوان یکی از سنّت‌ها و وعده‌های تخلّف‌ناپذیر
1.. کتاب العين، ج۸، ص۱۶.
2.. التحقيق فی کلمات القرآن الکريم، ج۱۱، ص۵۲.
3.. لغت‌نامۀ دهخدا، مدخل «امداد».
4.. ر.ک: تسنیم، ج۱۵، ص۵۰۴.
5.. ر. ک: سورۀ روم، آیۀ ۴۷؛ سورۀ غافر، آیۀ ۵۱؛ سورۀ صافات، آیۀ ۱۷۱ و ۱۷۲؛ سورۀ مجادله، آیۀ ۲۱ و... .
