۲. بهشت دنيا، يعنى همين باغ و بستان‏هاى موجود بر پهنه زمين.

۳. بهشت برزخ، يعنى جايگاه ارواح نيكوكاران در جهان پس از مرگ.

۴. بهشت موعود در عالم آخرت.^۱

گفتنى است كه در قرآن كريم، واژه «جنّت» در معناى نخست، شش بار، در معناى دوم، ۲۵ بار، در معناى سوم، يك بار و در معناى چهارم، ۱۱۷ بار به كار رفته است.

البتّه در قرآن، از بهشت موعود در عالم آخرت، با نام‏هاى ديگرى نيز ياد شده است، مانند: «فردوس»، «دار السلام» و «دار المُقامه». در مجموع، در ۳۳۷ آيه قرآن، با الفاظ گوناگون، به جايگاه نيكوكاران در آخرت، اشاره شده است.

ملاحظه احاديث اسلامى، گوياى آن است كه مفاهيم چهارگانه قرآنى «جنّت»، در سخنان پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله و اهل بيت مطهّر

درآمد

از ديدگاه واژه‏شناسان، «جنّت» به باغ و بستانى گفته مى‏شود كه به سبب تراكم بسيار درختان يا گل‏ها، درون آن از ديده پوشيده بماند.

بر اين اساس، دليل نام‏گذارى جايگاه نيكوكاران در سراى جاويد به «جنّت = بهشت»، فراوانى و انبوهى درختان و پوشيده بودن نعمت‏هاى درون آن دانسته شده است^۱. واژه «جنّت» در قرآن و حديث

واژه «جنّت» و مشتقّات آن در قرآن، در چهار معنا به كار رفته است:

۱. بهشت آدم ابو البشر، يعنى جايگاهى كه وى و همسرش حوّا، از ابتداى آفرينش، تا زمانى كه به دليل خوردن از درخت ممنوعه اخراج شدند، در آن جا زندگى مى‏كردند و از آسايش كامل، برخوردار بودند.^۲