صدا مىزند] كه: «اى دوزخيان ! مرگى در كار نيست، و اى بهشتيان ! مرگى در ميان نيست، جاودانگى است».۱
۵۶.الزهد، حسين بن سعيد ـ به نقل از ابو بصير ـ: امام باقر عليهالسلام فرمود: «آن گاه كه خداوند، بهشتيان را به بهشت و دوزخيان را به دوزخ مىبرد، مرگ را به صورت قوچى مىآورند و آن را ميان بهشت و دوزخ، نگاه مىدارند. سپس آواز دهندهاى با صدايى كه همه اهل بهشت و اهل جهنّم بشنوند، بانگ مىزند: اى اهل بهشت و اى اهل دوزخ !
با شنيدن صدا، همه به طرف آن، رو مىكنند. پس به آنها گفته مىشود: آيا مىدانيد كه اين چيست؟ اين، همان مرگى است كه در دنيا از آن مىترسيديد.
اهل بهشت مىگويند: بار خدايا ! مرگ را نزد ما مياور.
اهل دوزخ نيز مىگويند: بار خدايا ! مرگ را نزد ما بياور.
در اين هنگام، آن (مرگ) را مانند گوسفند، سر مىبُرند.
سپس آواز دهندهاى آواز مىدهد كه: ديگر، مرگى نيست. به جاودانگى، يقين كنيد.
پس بهشتيان، چنان خوشحال مىشوند كه اگر قرار بود كسى در آن روز از خوشحالى بميرد، قطعا آنان مىمُردند».
سپس اين آيه را تلاوت كرد«: «آيا ديگر روى مرگ را نمىبينيم، جز همان مرگ نخستين خود را ؟! و ما هرگز عذاب