سختى‏هايى است كه در دنيا به آنان مى‏رسيد.^۱

۴ / ۴

بيمارى‏هاى روحى

قرآن

«وَ نَزَعْنَا مَا فِى صُدُورِهِم مِّنْ غِلٍّ إِخْوَ نًا عَلَى سُرُرٍ مُّتَقَبِلِينَ.^۲

آنچه كينه در سينه‏هاى آنان است، بر مى‏كَنيم. برادرانه بر تخت‏هايى، رو به روى يكديگر نشسته‏اند».

«فِى جَنَّةٍ عَالِيَةٍ * لاَّ تَسْمَعُ فِيهَا لَغِيَةً.^۳

در بهشتى برين‏اند. سخنى بيهوده در آن نمى‏شنوند».

حديث

۵۰.امام على عليه‏السلام ـ در احوال پرهيزگاران ـ: آهنگ سراى سلامت كردند ؛ سرايى كه هر كس به آن وارد شود، از نگرانى و اندوه‏ها در امان است.^۴

۴ / ۵

بيمارى‏هاى جسمى

۵۱.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله:«و به آنان ندا مى‏رسد كه: اين است همان

سراى او باشيد، كه خدا پيامبرانش را با آنان همنشين قرار داده و فرشتگانش را به زيارت آنان فرستاده و گوش‏هايشان را از اين كه صداى آتشى را بشنوند، بركنار داشته و بدن‏هايشان را از اين كه خستگى و رنجى را احساس كنند، مصون داشته است. «اين، فضل خداست كه آن را به هر كه بخواهد، مى‏دهد و خدا صاحب فضل بزرگ است»^۱.^۲

۴ / ۳

بيم و اندوه

قرآن

«وَ قَالُواْ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنَا لَغَفُورٌ شَكُورٌ.^۳

و گفتند: ستايش، خدايى را كه اندوه از ما ببُرد. به راستى كه پروردگار ما، آمرزگار و قدردان است».

حديث

۴۹.امام باقر عليه‏السلام ـ در باره اين سخن خداى بلندمرتبه: «و گفتند: ستايش، خدايى را كه اندوه از ما ببُرد. به راستى كه پروردگار ما، آمرزگار و قدردان است»: اندوه، همان ترس و