«لاَ يَمَسُّهُمْ فِيهَا نَصَبٌ وَ مَا هُم مِّنْهَا بِمُخْرَجِينَ.۱
در آن جا، نه رنجى به آنان مىرسد و نه از آن جا بيرون رانده مىشوند».
1.. سوره حِجر : آيه ۴۸.
۴۵.كفاية الأثر ـ به نقل از هشام [بن حكم] ـ: در محضر امام صادق عليهالسلام بودم كه معاوية بن وَهْب و عبد الملك بن اَعيَن وارد شدند. معاوية بن وَهب به ايشان گفت: اى فرزند پيامبر خدا ! در باره اين خبرى كه روايت شده است و مىگويد كه پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله پروردگارش را ديد، چه مىفرماييد ؟ در چه صورتى، او را ديد؟ و نيز در باره حديثى كه روايت كردهاند كه مؤمنان، پروردگار خود را در بهشت مىبينند، او را در چه صورتى مىبينند؟ايشان لبخندى زد و سپس فرمود: «اى معاويه! چه قدر زشت است براى مردى كه هفتاد يا هشتاد سال از عمرش مىگذرد و در مُلك خدا زندگى مىكند و از نعمتهايش مىخورد ؛ امّا او را چنان كه بايد، نمىشناسد!».آن گاه افزود: «اى معاويه! محمّد صلىاللهعليهوآله، پروردگار بزرگ و والايش را با چشم سر نديد. ديدن، دو گونه است: ديدن با دل و ديدن با چشم. بنا بر اين، كسى كه [آن را]ديدن با دل بداند، او به راه صواب رفته، و كسى كه بگويد مقصود، ديدن با چشم سر است، به خدا و آيات او، كافر گشته است ؛ زيرا پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله فرموده است: "هر كس خدا را به مخلوقش تشبيه كند، كافر است"».۱
1.. كُنتُ عِندَ الصّادِقِ جَعفَرِ بنِ مُحَمَّدٍ عليهالسلام إِذ دَخَلَ عَلَيهِ مُعاوِيَةُ بنُ وَهبٍ وَعَبدُ المَلِكِ بنُ أَعيَنَ ، فَقالَ لَهُ مُعاوِيَةُ بنُ وَهبٍ : يَابنَ رَسُولِ اللّهِ ، ما تَقُولُ فِي الخَبَرِ الَّذِي رُوِيَ أَنَّ رَسُولَ اللّهِ صلىاللهعليهوآله رَأَى رَبَّهُ ، عَلَى أَيِ صُورَةٍ رَآهُ؟ وَعَنِ الحَدِيثِ الَّذِي رَوَوهُ أَنَّ المُؤمِنِينَ يَرَونَ رَبَّهُم فِي الجَنَّةِ عَلَى أَيِ صُورَةٍ يَرَونَهُ؟ فَتَبَسَّمَ عليهالسلام ثُمَّ قالَ : يا مُعاوِيَةُ ، ما أَقبَحَ بِالرَّجُلِ يَأتِي عَلَيهِ سَبعُونَ سَنَةً أَو ثَمانُونَ سَنَةَ يَعِيشُ فِي مُلكِ اللّهِ وَيَأكُلُ مِن نِعَمِهِ لا يَعرِفُ اللّهَ حَقَّ مَعرِفَتِهِ؟! ثُمَّ قالَ عليهالسلام : يا مُعاوِيَةُ ، إِنَّ مُحَمَّدا صلىاللهعليهوآله لَم يَرَ رَبَّهُ تَبارَكَ وَتَعالى بِمُشاهَدَةِ العِيانِ ، وَإِنّ الرُّؤيَةَ عَلَى وَجهَينِ : رُؤيَةُ القَلبِ وَرُؤيَةُ البَصَرِ ، فَمَن عَنى بِرُؤيَةِ القَلبِ فَهُوَ مُصِيبٌ ، وَمَن عَنى بِرُؤيَةِ البَصَرِ فَقَد كَفَرَ بِاللّهِ وَبِآياتِهِ ؛ لِقَولِ رَسُولِ اللّهِ صلىاللهعليهوآله : مَن شَبَّهَ اللّهَ بِخَلقِهِ فَقَد كَفَرَ كفاية الأثر : ص ۲۵۶ .
