حديث

۶.امام باقر عليه‏السلام: بهشت‏ها، چهار تايند ؛ چرا كه خداوند مى‏فرمايد: «و براى كسى كه از مقام پروردگارش بترسد، دو بهشت است». اين، در جايى است كه شخص به طرف شهوتى از شهوات دنيا كه گناه است، هجوم مى‏آورد و در همان حال، به ياد مقام پروردگارش مى‏افتد و از ترس او، آن شهوت را رها مى‏كند. اين آيه در باره چنين كسى است. اين دو بهشت، براى مؤمنان و پيشتازان است.
و سخن او كه: «و پايين‏تر از آن دو، دو بهشت ديگر است»، يعنى پايين‏تر از آنها در رتبه، نه پايين‏تر از آنها در قُرب [و نزديكى به خداوند]. اين دو بهشت، براى اصحاب يمين‏اند، و عبارت اند از: بهشت نعيم (ناز و نعمت) و بهشت مَأوا (آسايش).
در اين چهار بهشت، ميوه‏ها از لحاظ فراوانى، مانند برگ درختان و ستارگان‏اند. گرداگرد اين چهار بهشت، ديوارى است كه طول آن، پانصد سال راه است. يك خشت آن، از نقره است و يك خشتش از طلا و يك خشتش دُر و يك خشتش ياقوت است و ملاطش، مشك و زعفران است و كنگره‏هايش نورى درخشان‏اند. انسان، عكس خود را در اين ديوار مى‏بيند. اين ديوار، هشت دروازه دارد و هر دروازه‏اش، دو لگنه دارد كه پهناى آنها به اندازه يك سال دويدنِ اسبِ تيز تك است.^۱

۵.امام صادق عليه‏السلام: قبر، هر روز، اين سخنان را مى‏گويد: من، خانه غربتم. من، خانه تنهايى‏ام. من، خانه كِرم‏هايم. من، گورم. من، باغى از باغ‏هاى بهشت و يا گودالى از گودال‏هاى آتشم.^۱

۱ / ۴

بهشتِ آخرت

قرآن

«وَ لِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ.^۲

و براى كسى كه از مقام پروردگارش بترسد، دو بهشت است».

«وَ مِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ.^۳

و پايين‏تر از آن دو [بهشت]، دو بهشت [ديگر] است».

«يَأَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ * ارْجِعِى إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً * فَادْخُلِى فِى عِبَدِى * وَ ادْخُلِى جَنَّتِى.^۴

اى نفْس آرام گرفته ! خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت، باز گرد و در ميان بندگان من، در آى و در بهشت من، داخل شو».