حديث

۳.تفسير القمّى: سخن او: «و اوست كسى كه بهشت‏هايى با درختان داربستى و بدون داربست، پديد آورد»^۱، يعنى باغ‏هايى [اين چنين پديد آورد].^۲

۱ / ۳

بهشتِ برزخ

قرآن

«قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ يَلَيْتَ قَوْمِى يَعْلَمُونَ * بِمَا غَفَرَ لِى رَبِّى وَ جَعَلَنِى مِنَ الْمُكْرَمِينَ.^۳

گفته شد: به بهشت در آى. گفت: اى كاش قوم من مى‏دانستند كه چگونه پروردگارم مرا آمرزيد و مرا در زمره عزيزان قرار داد!».

حديث

۴.امام صادق عليه‏السلام: ارواح مؤمنان [پس از مرگ]، در [كنار]درختى بهشتى جاى مى‏گيرند و از غذاى آن مى‏خورند و از نوشيدنىِ آن مى‏نوشند و مى‏گويند: «پروردگارا ! قيامت را براى ما بر پاى دار و آنچه را به ما وعده داده‏اى، تحقّق بخش و آخرين كسانِ ما را به اوّلين كسانِ ما [در بهشت] ملحق گردان».^۴

۲.الكافى ـ به نقل از حسين بن ميسر ـ: از امام صادق عليه‏السلام در باره بهشتِ آدم عليه‏السلام پرسيدم. فرمود: «بهشتى از بهشت‏هاى دنياست كه در آن، خورشيد و ماه طلوع مى‏كنند. اگر از بهشت‏هاى آخرت بود، هرگز از آن بيرون نمى‏رفت».^۱

۱ / ۲

بهشتِ دنيا

قرآن

«وَهُوَ الَّذِى أَنشَأَ جَنَّتٍ مَّعْرُوشَتٍ وَغَيْرَ مَعْرُوشَتٍ وَالنَّخْلَ وَالزَّرْعَ مُخْتَلِفًا أُكُلُهُ وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُتَشَبِهًا وَغَيْرَ مُتَشَبِهٍ كُلُواْ مِن ثَمَرِهِ إِذَآ أَثْمَرَ وَءَاتُواْ حَقَّهُ يَوْمَ حَصَادِهِ وَلاَ تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لاَ يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ.^۲

و اوست كه بهشت‏هايى از درختان داربستى و بدون داربست و نيز خرما و كشتزار با ميوه‏هاى گوناگون آن و زيتون و انار، شبيه به هم و غير شبيه، پديد آورد. از ميوه آن ـ چون ثَمَر داد ـ بخوريد و حقّ [بينوايان از] آن را روز بهره‏بردارى از آن، بدهيد ؛ ولى زياده‏روى نكنيد كه او اسرافكاران را دوست ندارد».