۹ / ۵

آرزوى رهايى، به چند به قيمت فدا شدن همه دارايى

قرآن

«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَوْ أَنَّ لَهُم مَّا فِى الْأَرْضِ جَمِيعًا وَمِثْلَهُ مَعَهُ لِيَفْتَدُواْ بِهِ مِنْ عَذَابِ يَوْمِ الْقِيَامَةِ مَا تُقُبِّلَ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ * يُرِيدُونَ أَن يَخْرُجُواْ مِنَ النَّارِ وَمَا هُم بِخَارِجِينَ مِنْهَا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُّقِيمٌ.^۱

كسانى كه كفر ورزيدند، اگر تمام آنچه در زمين است، براى آنان باشد و مانند آن را [نيز] با آن [داشته باشند] تا به وسيله آن، خود را از عذاب روز قيامت باز خرند، از ايشان پذيرفته نمى‏شود و عذابى پردرد خواهند داشت. مى‏خواهند كه از آتش بيرون آيند، در حالى كه از آن، بيرون آمدنى نيستند و برايشان عذابى پايدار خواهد بود».

حديث

۶۶.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: مردى از اهل آتش را مى‏آورند و خداوند به او مى‏فرمايد: «اى پسر آدم! منزل خود را چگونه يافتى؟».
مى‏گويد: پروردگارا ! بدترين منزل است.
خداوند مى‏فرمايد: «آيا حاضرى به اندازه زمين، طلا بدهى تا خود را از اين منزل آزاد گردانى؟».
مى‏گويد: آرى، اى پروردگار من !
خداوند مى‏فرمايد: «دروغ مى‏گويى! كمتر از اين را از تو خواستم و تو ندادى». آن گاه، به سوى آتش بر گردانده

لَكُمْ تَبَعًا فَهَلْ أَنتُم مُّغْنُونَ عَنَّا نَصِيبًا مِّنَ النَّارِ * قَالَ الَّذِينَ اسْتَكْبَرُواْ إِنَّا كُلٌّ فِيهَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ حَكَمَ بَيْنَ الْعِبَادِ.^۱

و آن گاه كه در آتش، شروع به آوردن حجّت مى‏كنند، زيردستان به كسانى كه گردنكش بودند، مى‏گويند: «ما پيرو شما بوديم. پس آيا مى‏توانيد پاره‏اى از اين آتش را از ما دفع كنيد؟». كسانى كه گردنكشى مى‏كردند، مى‏گويند: «اكنون همه ما در آن هستيم. خداست كه ميان بندگان، داورى كرده است%«$.

حديث

۶۵.امام باقر عليه‏السلام ـ در باره اين سخن خداى متعال كه: «هر بار كه امّتى وارد [آتش] گردد، همتايش را لعنت مى‏كند، تا آن كه چون همگى در آن به هم پيوستند»^۲ ـ: اين عدّه از آن عدّه بيزارى مى‏جويند و آن عدّه اين عدّه را لعنت مى‏كنند. عدّه‏اى با عدّه‏اى ديگر احتجاج مى‏كنند، بدان اميد كه [در اين ستيزه‏گرى] چيره شوند و از بلاى بزرگى كه بر آنان فرود آمده است، بِرَهَند، غافل از اين كه آن هنگام، نه موقع امتحان است، نه هنگام پذيرش پوزش، و نه هنگام رهايى.^۳