فصل هفتم: ويژگى‏هاى اهل آتش

۷ / ۱

زشتى چهره

قرآن

«وَ مَنْ خَفَّتْ مَوَ زِينُهُ فَأُوْلَلءِكَ الَّذِينَ خَسِرُواْ أَنفُسَهُمْ فِى جَهَنَّمَ خَالِدُونَ * تَلْفَحُ وُجُوهَهُمُ النَّارُ وَ هُمْ فِيهَا كَالِحُونَ.^۱

و كسانى كه كفه ميزان [اعمال] شان سبك باشد، آنان به خويشتن زيان زده‏اند و هميشه در جهنّم مى‏مانند. آتش، چهره‏هاى آنان را مى‏سوزاند و آنان در آن جا ترش‏رويند».

حديث

۵۳.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله ـ در باره اين سخن خداى متعال: «آتش، چهره‏هاى آنان را مى‏گدازد»: چنان آنان را مى‏گدازد كه گوشتشان بر رگ و پىِ آنها جارى مى‏شود.^۲

كنم، و براى كدام يك از آنها بنالم و بگريم؟ براى دردناكى و سختىِ عذاب يا براى درازناكى گرفتارى و بلا؟ كه اگر مرا با دشمنانت هم‏كيفر گردانى و مرا با سزامندانِ گرفتارى و بلايت در يك جا گرد آورى، و بين من و دوستان و اوليايت جدايى افكنى، گيرم كه ـ اى معبود و پروردگار من و اى آقا و سَرورم ـ بر عذابت شكيب ورزيدم ؛ امّا چگونه بر جدايى از تو شكيبايى كنم؟! گيرم كه بر سوز آتش تو شكيب ورزيدم ؛ امّا چگونه بر محروم ماندن از ديدن كرامت تو شكيبايى كنم؟! يا چگونه در آتش جاى گيرم، در حالى كه به بخشايش تو اميد بسته‏ام؟!^۱