حديث

۵۰.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: به هر اهل آتشى، جايگاهش در بهشت، نشان داده مى‏شود و او مى‏گويد: «كاش خدا هدايتم كرده بود!» و افسوس مى‏خورند... و به هر اهل بهشتى نيز جايگاهش در آتش نشان داده مى‏شود و او مى‏گويد: «اگر خدا هدايتم نكرده بود[، سرنوشتم جز اين بود] !». و اين، شكرگزارى او شمرده مى‏شود.^۱

۶ / ۴

آتش جدايى

قرآن

«كَلاَّ إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَلءِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ.^۲

نه! آنان در آن روز، از پروردگارشان پوشيده‏اند».

حديث

۵۱.امام على عليه‏السلام: آتشِ جدايى، سوزان‏تر از آتش جهنّم است.^۳

۵۲.امام على عليه‏السلام ـ در دعاى معروف به دعاى كميل ـ: اى معبود و پروردگار من و اى آقا و سَرور من! از كدامين كار به تو شكوه

۶ / ۲

اندوه پايدار

قرآن

«كُلَّمَا أَرَادُواْ أَن يَخْرُجُواْ مِنْهَا مِنْ غَمٍّ أُعِيدُواْ فِيهَا وَذُوقُواْ عَذَابَ الْحَرِيقِ.^۱

هر زمان كه بخواهند از اندوهى از آن بيرون آيند، دو باره به آن باز گردانيده مى‏شوند و [گفته مى‏شود:]بچشيد عذاب سوزان را».

حديث

۴۹.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: هيچ اندوهى نيست، مگر آن كه [سرانجام،] گشايشى دارد، جز اندوه اهل آتش.^۲

۶ / ۳

افسوس بسيار

قرآن

«وَ يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَلَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً.^۳

و روزى است كه ستمكار، دست‏هاى خود را مى‏گَزد [و] مى‏گويد: «اى كاش با پيامبر، راهى بر مى‏گرفتم!%«$.