پس اگر اين كار (آوردن يك سوره مانند قرآن) را نكنيد ـ كه نمىتوانيد كرد ـ، پس بترسيد از آتشى كه سوخت آن، مردمان و سنگهايند و براى كافران، آماده گشته است».
«وَ أَمَّا الْقَاسِطُونَ فَكَانُواْ لِجَهَنَّمَ حَطَبًا.۱
و امّا كجروان، هيزم جهنّم خواهند بود».
حديث
۳۳.الرقّة و البكاء، ابن قدامه ـ به نقل از محمّد بن هاشم ـ: چون آيه «و سوخت آن، مردمان و سنگهايند» فرود آمد، پيامبر صلىاللهعليهوآله آن را خواند. جوانى كه در كنار وى بود، آن را شنيد و از هوش رفت. پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله بر او ترحّم فرمود و سرش را در دامن خويش نهاد. مدّتى كه گذشت، آن جوان چشمانش را گشود و ديد سرش در دامن پيامبر خداست. گفت: پدر و مادرم به فدايت ! آن سنگها مانند چه چيزند؟
فرمود: «آنچه بر سرت آمد، برايت كافى نيست؟! هر سنگ آن [چنان است كه]اگر بر كوههاى دنيا نهاده شود، كوهها از حرارت آن، آب مىشوند. و با هر انسانى از ايشان (دوزخيان)، يك سنگ و يك شيطان همراه است».۲
