۲۷. الكافى ـ به نقل از زياد بن مروان ـ: امام كاظم عليه‏السلام در سجودش مى‏فرمود: از آتشى كه حرارتش فروكش نمى‏كند، به تو پناه مى‏برم. از آتشى كه دمادم تازه است و كهنه نمى‏شود، به تو پناه مى‏برم. از آتشى كه تشنه‏اش هرگز سيراب نمى‏شود، به تو پناه مى‏برم. و از آتشى كه برهنه‏اش پوشانده نمى‏شود، به تو پناه مى‏برم.^۱

۲۸.امام رضا عليه‏السلام: كسى كه از آتش به خدا پناه بَرَد، ولى از هوس‏ها دست بر ندارد، در واقع، خود را مسخره كرده است.^۲

۴ / ۳

فريادخواهى براى نجات از آتش

قرآن

«قُلْ إِنِّى أَخَافُ إِنْ عَصَيْتُ رَبِّى عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ.^۳

بگو: اگر پروردگارم را نافرمانى كنم، از عذاب روزى بزرگ مى‏ترسم».

حديث

۲۹.امام على عليه‏السلام: خداوندا! اگر تو مرا در باره جرمم به

پراكندگى كار و از عذاب آتش، به تو پناه مى‏برم.^۱

۲۵.امام على عليه‏السلام ـ در احوال آخرت ـ: بزرگ‏ترين بلاى آن جا، پذيرايى شدن با آب جوشان است و در افتادن در دوزخ فروزان و فَوَران‏هاى آتش سوزان، و غليان‏هاى شعله‏هاى خروشان. نه دَمى آتش فروكش مى‏كند تا آسايشى بيايد و نه رها شدنى در كار است تا رنج بزدايد، و نه نيرويى كه [عذاب را] باز دارد، و نه مرگى يك‏باره، و نه اندك خوابى كه آرامش بخشد ؛ بلكه با انواع مرگ‏ها [و شكنجه‏هاى مرگ‏آور] و عذاب‏هاى پياپى، سپرى مى‏شود. ما به خدا پناه مى‏بريم !^۲

۲۶.امام صادق عليه‏السلام: قرآن را نبايد تند تند خواند ؛ بلكه بايد شمرده و با درنگ، تلاوت كرد. هر گاه به آيه‏اى رسيدى كه در آن از بهشت ياد شده است، لختى [از تلاوت]دست نگه دار و از خداوند عز و جل بهشت را بخواه، و هر گاه به آيه‏اى رسيدى كه در آن از دوزخ ياد شده است، لختى دست نگه دار و از آتش به خدا پناه ببر.^۳