به خودت، عزّت بخشيده‏اى، چگونه در ميان لايه‏هاى آتشت خوار مى‏كنى؟! معبود من! زبانى كه از تمجيدهايت، زيباترين جامه‏ها را بر آن پوشانده‏اى، چگونه شعله‏هاى افروخته آتش را به سويش مى‏كشانى؟!^۱

۱ / ۸

هاويه (سياه‏چال)

قرآن

«وَ أَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَ زِينُهُ * فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ * وَ مَا أَدْرَلكَ مَاهِيَهْ * نَارٌ حَامِيَةُ.^۲

و امّا هر كه سنجيده‏هايش سبك بر آيد، پس جايش هاويه است و تو چه مى‏دانى كه آن چيست؟! آتشى است سوزنده».

حديث

۸.امام على عليه‏السلام: آگاه باشيد كه دنيا، سرايى فريبنده و حيله‏گر است. هر، روز شويى مى‏كند و هر شب، همسرى را مى‏كُشد و هر ساعتى، جمعى را از هم مى‏پراكند. چه بسيارند امّت‏هايى كه در گذشته، براى اين دنيا سخت كوشيدند و به آن روى

حديث

۶.امام صادق عليه‏السلام: در جهنّم، درّه‏اى است مخصوص متكبّران كه به آن، «سَقَر» مى‏گويند. آن از گرماى زياد خود به خداوند عز و جل شكايت كرد و از او درخواست نمود تا اجازه‏اش دهد نفس بكشد، و نفس كشيد و جهنّم را سوزاند !^۱

۱ / ۷

لَظى (آتشِ زبانه‏كِش)

قرآن

«كَلاَّ إِنَّهَا لَظَى * نَزَّاعَةً لِّلشَّوَى * تَدْعُواْ مَنْ أَدْبَرَ وَ تَوَلَّى * وَ جَمَعَ فَأَوْعَى.^۲

نه چنين است. آتشِ زبانه‏كش است! بر كَنَنده پوست سر و اندام است. هر كه را پشت كرده و روى بر تافته و [مال حرام] گرد آورده و انباشته، فرا مى‏خوانَد».

حديث

۷.امام على عليه‏السلام: معبود من! دلى كه در سراى دنيا آن را از محبّتت آكنده ساخته‏اى، چگونه ممكن است كه آتش سوزنده دوزخ بر آن زبانه كشد؟! معبود من! جانى را كه با نيروى ايمان