فصل يكم: نام‏هاى دوزخ

۱ / ۱

آتش

قرآن

«وَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِى أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ.^۱

و بترسيد از آتش كه براى كافران، آماده گرديده است».

حديث

۱.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: بدانيد ـ اى بندگان خدا ـ كه بنده در روز قيامت، بر همان حال كه مرده است، بر انگيخته مى‏شود. خداوند عز و جل بهشت و آتش را آفريد. پس هر آن كه آتش را بر بهشت بر گزيند، ناكام مى‏شود، و هر آن كه بهشت را بر گزيند، كامياب مى‏شود و به كاميابى مى‏رسد، به دليل اين سخن خداوند عز و جل: «پس هر كه را از آتش به دور دارند و در بهشت در آورند، قطعا كامياب شده است».^۲

شَرِبتُ ماءَ الرَّمادِ آخِرَ دَهرى، و ذَكَرتُكَ في خِلالِ ذلِكَ حَتّى يَكِلَّ لِسانى، ثُمَّ لَم أرفَع طَرفى إلى آفاقِ السَّماءِ استِحياءً مِنكَ مَا استَوجَبتُ بِذلِكَ مَحوَ سَيّئَةٍ واحِدَةٍ مِن سَيِّئاتى و إن كُنتَ تَغفِرُ لى حينَ أستَوجِبُ مَغفِرَتَكَ، و تَعفو عنّى حين أستِحَقُّ عَفوَكَ فَإنَّ ذلِكَ غَيرُ واجِبٍ لى بِاستِحقاقٍ وَ لا أنَا أهلٌ لَهُ بِاستيجابٍ، إذ كانَ جَزائى مِنكَ في أوّلِ ما عَصَيتُكَ النّارَ، فَإن تُعَذِّبنى فَأنتَ غَيرُ ظالِمٍ لى.^۱

۰.خداوندا! اگر به درگاهت، چندان بنالم كه پلك‏هاى چشمانم بيفتند و چندان زار بزنم كه صدايم بريده شود و چندان در برابرت بِايستم كه پاهايم ورم كنند و چندان برايت ركوع كنم كه استخوان پشتم از هم بگسلد و چندان برايت سجده كنم كه تخم چشمانم از كاسه در آيد و در همه عمر، خاك زمين بخورم و تا پايان زندگى‏ام آب تيره بنوشم و در اين ميان چندان به ياد تو گويا باشم كه زبانم از كار بيفتد و آن گاه از شرم تو، گوشه چشمم را به اطراف آسمان نيندازم، با اين همه، سزاوار آن نيستم كه گناهى از گناهان من، پاك شود. حال اگر مستوجب آمرزش تو شوم و تو مرا بيامرزى، و مستحقّ بخشش تو شوم و تو مرا ببخشايى، اين آمرزش و بخشايش، به سبب استحقاق من و سزاوار بودن من نيست ؛ زيرا كيفرم از همان آغاز نافرمانى‏ام، آتش [دوزخ]بود. پس اگر عذابم كنى، به من ستم نكرده‏اى.