۱۲ / ۸

كم‏عذاب‏ترينِ مردم

۱۵۵.الكافىـ به نقل از عبيد اللّه‏ بن وليد وصّافى ـ: از امام باقر عليه‏السلام شنيدم كه مى‏فرمايد: «مؤمنى در كشور پادشاهى ستمگر، زندگى مى‏كرد و آن پادشاه در آزار او مى‏كوشيد. آن مؤمن از دست او به سرزمين شرك گريخت و بر يكى از مشركان وارد شد و آن مشرك او را سرپناه داد و با او مهربانى كرد و پذيرايى‏اش نمود.
پس چون مرگ آن مشرك فرا رسيد، خداوند عز و جل به او الهام فرمود كه: "به عزّت و جلالم سوگند، اگر در بهشتم براى تو مسكنى بود، هر آينه تو را در آن جاى مى‏دادم ؛ ولى بهشت بر كسى كه در حال شرك به من بميرد، حرام شده است ؛ امّا ـ اى آتش ـ او را بترسان ؛ ولى آزارش مده!".
روزىِ او، صبح و عصر مى‏رسد».
گفتم: از بهشت؟
فرمود: «از هر جا كه خدا بخواهد».^۱

۱۲ / ۷

آنان كه دوزخيان، از دستشان آزار مى‏كِشند !

۱۵۳.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: علما، دو دسته‏اند: عالمى كه به علمش عمل مى‏كند كه نجات‏يافته است، و عالمى كه به علمش بى‏اعتناست كه هلاك شده‏است. دوزخيان، از بوى عالم بى‏عمل، اذيّت مى‏شوند.
بدترين پشيمانى و حسرت در ميان دوزخيان، از آنِ مردى است كه كسى را به سوى خدا، دعوت مى‏كند و او، آن را مى‏پذيرد و قبول مى‏كند و از خدا، اطاعت مى‏نمايد و خدا، او را به بهشت مى‏برد ؛ امّا دعوت كننده را به خاطر ترك عملش و پيروى از هوس و آرزوى طولانى، به جهنّم مى‏برد.^۱

۱۵۴.پيامبر خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: هر كس از مسلمانى غيبت كند، روزه و وضويش باطل است و روز قيامت مى‏آيد، در حالى كه بوى گندى بدتر از بوى لاشه از دهانش خارج مى‏شود، به گونه‏اى كه اهل موقِف، از آن اذيّت مى‏شوند. اين شخص، اگر قبل از توبه بميرد، در حالى مُرده كه حرام خداوند عز و جل را حلال شمرده است.^۲