این دو از ایشان گزارش شده است.۱ گرچه به نظر می‌رسد آنان امام صادق علیه السلام را بیشتر به عنوان راوی پذیرفته بوده‌اند و اغلب روایات او را به امام باقر علیه السلام یا پیامبر صلی الله علیه و اله رسانده‌اند.
به نظر می‌رسد امالی احمد بن عیسی در اصل برای سامان دادن فقه زیدی نگاشته شده است؛ زیرا عناوین و فصول کتاب بر اساس ابواب فقهی مرتب شده و بیشتر روایات با هدف بیان فتوا در یک حکم فقهی چیده شده‌اند. این ابواب طبق همان فصل‌بندی رایج در کتاب‌های فقهی، یعنی از کتاب الطهارهٔ تا کتاب الصید، سامان یافته‌اند.
امالی احمد بن عیسی، به‌ویژه در مواردی که منقولات امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام را بازگو می‌کند، به‌روشنی نشان می‌دهد که چگونه امامیه در زیدیه تأثیر متقابل داشته و چقدر اقوال فقهی امامان یا راویان امامی به مجالس آنان راه یافته است. از سوی دیگر با دقت در راویانی که بیشترین روایات از آنان نقل شده، می‌توان میزان اهمیت برخی راویان زیدی نخستین را بر اساس نخستین منبع حدیثی زیدیه سنجید؛ برای نمونه در این امالی روایات فراوانی از ابوالجارود نقل شده است؛ درحالی‌که هیچ روایتی از حسن بن صالح بن حی در آن به چشم نمی‌خورد. از اینجا می‌توان دریافت که آثار فرقهٔ بتریه و راویانشان، برخلاف جارودیه، کمتر به میراث حدیثی فرزندان زید راه یافته است.
دربارهٔ امالی احمد بن عیسی چندین پژوهش انجام یافته است. دو چاپ مختلف از آن موجود است و در نرم‌افزار «الشامله» هم به صورت الکترونیکی عرضه شده است. در یکی از چاپ‌های آن که به کوشش علی بن اسماعیل مؤید صنعانی و با نام کتاب رأب الصدع منتشر شده است، محقق برای روایات ذکرشده در امالی، مستدرکات و مؤیداتی از منابع حدیثی اهل سنت چون صحیحین، سنن ترمذی و ابن‌داود و نسایی و آثار طبرانی فراهم آورده است. از سوی دیگر این نسخهٔ چاپی کاستی‌هایی نسبت به نسخهٔ الکترونیکی دارد و روایاتی از امام صادق علیه السلام از آن افتاده
