الاسلام» می‌خواند.۱ راویان زیدی نیز کوفه را محل ظهور امام قائم و میدان نبرد او معرفی می‌کنند. برخی از این دست روایات به منابع روایی امامیه نیز راه یافته است. ابوالجارود از امام باقر علیه السلام نقل می‌کند که وقتی قائم خروج می‌کند، همه با سنگ موسی بن عمران علیه السلام از گرسنگی و تشنگی رهایی می‌یابند تا به نجف واقع در پشت کوفه می‌رسند و منزل می‌گیرند.۲ همو روایت بلند دیگری از امام باقر علیه السلام نقل می‌کند که در آن گفته شده است که قائم پس از خروج به سمت کوفه می‌آید و شانزده‌هزار بتری را در پشت نجف می‌کشد و پس از ورود به کوفه نیز آن تعداد می‌کشد تا خدا راضی شود.۳ جانب‌داری و کینه‌ورزی جاوردیان نسبت به دیگر دسته‌های مخالف در این روایت به‌خوبی مشهود است.
ریشه‌یابی قیام‌های دیگر در اعتقادات زیدیه
بی‌تردید خیزش‌های پیشین در انقلاب زید و یارانش تأثیرگذار بوده‌اند؛ زیرا سبب شده‌اند که شهامت و شجاعت آنان و تأیید عملکردشان جلوهٔ بیشتری داشته باشد. اندیشهٔ «قیام در برابر حاکم ستمگر وقت» یا «لزوم امر به معروف و نهی از منکر» الگویی برای براندازی و شورش در میان زیدیهٔ پسین بوده است و آنها از شخصیت‌های مقدس قیام‌های پیشین و سخنانشان برای پیشگویی قیام زید یا تأکید باور انقلابی خود بسیار بهره گرفتند. این بهره‌گیری گاهی به صورت نقل فراوان سخنان و سیرهٔ شخصیت‌های الگو مانند امام حسین علیه السلام، محمد بن حنفیه یا گاه اشاره به باورهای مختار ثقفی بوده است.
سالم بن ابی‌حفصه که وی را از بزرگان و رهبران زیدیه دانسته‌اند، از کسانی است که به اندیشه‌ها و نقل سخنان محمد بن حنفیه علاقه داشته است. پیش‌تر و در فصل دوم به‌تفصیل شخصیت و دیدگاه‌های سالم را گزارش کردیم و گفتیم که او از مخالفان
