نقل کرده‌اند: «أمرت أن أقاتل الناکثین والقاسطین والمارقین».۱
بااین‌همه اسناد همهٔ روایاتی که منابع شیعی نقل کرده‌اند یا به ابوهریره می‌رسد و سرشار از راویان سنی است،۲ یا همانند تفسیر قمی و دعائم الاسلام بدون هیچ سندی به طور مرسل گزارش می‌شود. در واقع تنها نقل این حدیث را که سندی شیعی دارد، صدوق با واسطهٔ ابن‌جعابی گزارش کرده است: «حدثنا محمد بن عمر الحافظ قال: حدثنا الحسن بن عبد اللّٰه التمیمی قال: حدثنی أبی قال: حدثنی سیدی علی بن موسى الرضا علیهما السلام عن أبیه موسى بن جعفر عن أبیه جعفر بن محمد عن أبیه محمد بن علی عن أبیه علی بن الحسین عن أبیه عن أبیه الحسین».۳
این سند به‌قطع افتادگی دارد؛ زیرا بین ابن‌جعابی (۳۵۵ق) و امام رضا علیه السلام (۲۰۳ق) ۱۵۲ سال فاصله است و تنها دو راوی نمی‌توانند آن را پر کنند. افزون بر آن، شیوهٔ نقل پسر از پدر که ابن‌عقده و ابن‌جعابی بدان عادت دارند، ضعیف و کم‌اعتبار است؛ به‌ویژه که حسن بن عبداللّٰه تمیمی و پدرش هر دو مجهول‌اند. تنها نجاشی به نام کامل پدر وی، عبداللّٰه بن محمد بن علی بن عباس بن هارون التمیمی رازی، اشاره کرده و گفته که او نسخه‌ای از امام رضا علیه السلام داشته است. راوی در طریق نجاشی نیز ابن‌جعابی است.۴
صدوق روایات فراوانی از امام رضا علیه السلام با واسطهٔ ابن‌جعابی نقل می‌کند؛ زیرا او به نسخه‌هایی از امام رضا علیه السلام توسط راویانی که در بغداد دیده دسترسی داشته است.۵ بیشتر این نسخه‌ها مانند مورد یادشده و نیز مانند نسخهٔ عبداللّٰه بن احمد بن عامر طائی از پدرش، از پدران به پسران به ارث رسیده‌اند.
به‌هرروی این روایت کاملاً برخاسته از منابع اهل سنت است و سندی که
1.. محمد بن سلیمان كوفی، مناقب امیرالمؤمنین، ج۲، ص۳۳۳؛ قاضی نعمان مغربی، همان، ج۱، ص۳۸۸؛ صدوق، علل الشرائع، ج۱، ص۲۲۲.
2.. ر.ک: صدوق، ثواب الاعمال، همان؛ ابن‌بطریق، همان.
3.. ر.ک: صدوق، عیون اخبار الرضا، ج۱، ص۶۹، ۷۰.
4.. نجاشی، همان، ص۲۲۸.
5.. برای نمونه با همین سند ر.ک: صدوق، الخصال، ص۳۰۳.
