فقه

الف) مسح بر خُفَّین: جواز مسح بر پاپوش (خُف) در سفر، از باورهای فقهی اهل سنت است که بتریه نیز آن را پذیرفته بوده‌اند.^۱

ب) جواز خوردن جِرّی: منظور از جِرّی مارماهی است که فلس ندارد.^۲ مسعدة بن صدقه، از راویان بتریه، حدیثی از امام صادق علیه السلام نقل می‌کند که در آن امام خوردن این نوع ماهی را مجاز می‌شمرد و بدان علاقه و اشتها نشان می‌دهد.^۳ فقیهان اهل سنت این ماهی را حلال می‌دانند؛^۴ اما نزد فقهای امامیه خوردن این ماهی جایز نیست و مجازات دارد.^۵

ج) شُرب نبیذ مست‌کننده: نوشیدنی نبیذ به خودی خود حرام نیست؛ بلکه نوع خاصی از آن مُسکر است که گروهی از علویان کوفه، از جمله بتریه، در قول به جواز نوشیدن آن مشهور بوده‌اند.^۶

د) ترک جهر بسمله: تنها در یکی از منابع چنین اعتقادی به بتریان نسبت داده‌اند.^۷ جهر بسمله (بلند خواندن «بسم اللّٰه الرحمن الرحیم» در نماز) از ویژگی‌های فقه امامی است^۸ که اهل سنت بر ترک آن اصرار دارند.^۹ ابن‌عقدة جارودی نیز کتابی دربارهٔ جهر بسمله تألیف کرده است.^۱۰

به‌هرروی مشخص نیست که بتریان احکام و فتاوای فقهی و گاه اعتقادی‌شان را در مقابل فقه و اعتقادات جارودیه وضع کرده‌اند، یا جارودیه در برابر بتریه چنین مواضعی

ج) ادامهٔ امامت: دربارهٔ اینکه بتریه چه ملاک‌هایی برای دیگر امامان خود داشته‌اند، اختلاف نظر است. برای مثال این ملاک‌ها را ذکر کرده‌اند: امامت در همهٔ فرزندان امام علی علیه السلام به شرط قیام،^۱ انحصار امامت در فرزندان حسن و حسین علیهما السلام که با شمشیر قیام کنند و عالم و زاهد و شجاع باشند،^۲ انتخاب امام توسط شورای زاهدان و عالمان.^۳ به نظر می‌رسد بتریه چون خودشان عقایدشان را به شکل مکتوب تبیین نکرده‌اند، این برداشت‌های متفاوت دربارهٔ اعتقادات آنها شکل گرفته است.

د) احترام به اهل بیت علیهم السلام و انتقاد از برخی صحابه: بتریه به حضرت خدیجه علیها السلام و حضرت فاطمه علیها السلام و دیگر اعضای خاندان پیامبر به دیدهٔ احترام می‌نگریستند و در فضیلت آنان روایت نقل می‌کردند. افزون بر این در نگاه آنان برخی صحابه مانند خاندان ابورافع، سلمان، عمار و ام‌سلمه هم شایستهٔ چنین احترام و قداستی بودند.^۴ در مقابل، صحابه‌ای چون طلحه، زبیر، عایشه و به طور کلی کسانی که با علی علیه السلام جنگیدند، نکوهش می‌شدند.^۵ در مواردی هم گفته شده که بتریه به کفر مخالفان و جنگندگان با علی علیه السلام حکم داده‌‌اند.

ه) نفی رجعت: در میان فرقه‌شناسان تنها اشعری به این موضوع اشاره کرده و انکار بازگشت اموات به دنیا را از باورهای بتریه شمرده است.^۶ به نظر می‌رسد چون بیشتر باورهای بتریه مخالف عقاید جارودیه بوده است، این اعتقاد بتریان نیز در مقابل اعتقاد جارودیان به مهدویت نفس زکیه و انتظار برای بازگشت او مطرح شده‌ است؛ زیرا اگر قیام‌کنندگان حسنی را جارودیانی بدانیم که به اندیشهٔ انتظار مهدی و رجعت دامن می‌زدند، انتظار می‌رود که واکنش بتریان مخالفت با این باور بوده باشد.