ابوجعفر: هى التى هلک فیها ابوالخطاب لم یدر تأویل المحدث والنبى صلى اللّٰه علیه وآله.۱
علی بن حسن بن فضال (۲۰۶-۲۹۰ق)
اگرچه حسن بن علی بن فضال فطحی‌مذهب بوده است، نجاشی او را «فقیه اصحاب ما در کوفه» معرفی می‌کند.۲ طوسی نیز فساد مذهبش را قابل چشم‌پوشی می‌داند: «قریب الأمر إلى أصحابنا الإمامیهٔ القائلین بالإثنی عشر».۳ عیاشی (۳۲۰ق) که ابن‌فضال را دیده و دیدگاه‌های رجالی بسیاری از او برای کشی نقل کرده است، می‌گوید:
۰.در عراق و خراسان فقیه‌تر و فاضل‌تر از علی بن حسن در کوفه ندیدم. هیچ گروهی روایتی از ائمه علیهم السلام را کتابت نکرده‌اند، مگر آنکه آن روایات نزد او موجود است. وی حافظ‌ترین مردم هم بود، جز آنکه فطحی بود و به امامت عبداللّٰه بن جعفر۷ اعتقاد داشت.۴
بین کتاب‌هایی که ابن‌عقده در رجال نجاشی روایت کرده است، پانزده نویسندهٔ راوی وجود دارد که ابن‌عقده طرق خود به کتاب‌های این افراد را از ابن‌فضال گذرانده است. ازاین‌رو باید او را یکی از اساتید تأثیرگذار در انتقال کتاب‌های راویان شیعی به ابن‌عقده دانست. گرچه هم‌شهر و هم‌عصر بودن در این فراگیری و انتقال حدیث و رجال نقش بسزایی داشته است.
علی بن حسن بن فضال که نمایندهٔ محدثان و فقهای کوفه و از خاندان دانشمند بنوفضال بوده و به‌ویژه احادیث فراوانی از راویان امامیه نزد وی بوده است، برای محدثان امامی اهمیت بسیاری داشته است. ازآنجاکه یکی از مهم‌ترین راه‌های ارتباطی محدثان سدهٔ چهارم و پنجم امامی با وی، ابن‌عقده و نقلیاتش از ابن‌فضال است می‌توان دلیل احترام آنان به ابن‌عقده را نیز بهتر درک کرد.
