معرفی می‌کند.۱ از سوی دیگر در سه خبر جداگانه امام جواد علیه السلام از وفاداری صفوان و محمد بن سنان اعلام رضایت کرده، آنان را می‌ستاید.۲ در یکی از این سه روایت امام ابتدا آن دو را لعن می‌کند که با امام مخالفت کردند؛ اما پس از آنکه مخاطبان عوض می‌شوند، به دوستی با آنها امر می‌کند.۳ در سند این خبر احمد بن هلال عبرتائی (۱۸۰- ۲۶۷ق) حضور دارد که متهم به غلو است.۴
بر اساس سخن صفوان دربارهٔ بازگشت محمد بن سنان از اعتقاد غلو، رجال‌شناسان معاصر معتقدند که انحراف اعتقادی و باورهای غالیانهٔ محمد بن سنان در پایان عمرش از بین رفته است؛ اما ازآنجاکه صفوان ده سال پیش از محمد درگذشته است، مشخص نیست که محمد پس از صفوان باز هم به باور پیشین خود بازنگشته باشد. سه عاملی که از انحراف اعتقادی و اندیشه‌های غلوآمیز محمد بن سنان تا پایان عمرش حکایت می‌کنند عبارت‌اند از:
نقل فراوان راویان غالی از محمد و انتساب اقوال غالیانه به او.
حکم قاطعانهٔ رجالیان امامی به ضعف و غلو وی.
بدنامی محمد بن سنان که سبب دوری محدثان هم‌عصرش از نقل مستقیم روایات وی شده بود.
از برخی گزارش‌ها هم برمی‌آید که غالیان جایگاه والایی برای محمد بن سنان در نظر داشتند. برای نمونه از یک روایت دربارهٔ پیشگویی محمد بن سنان از تولد یک کودک مرده، چنین برمی‌آید که گویی او را دارای علم غیب می‌دانسته‌اند.۵
از سوی دیگر روایاتی که حاکی از قرب و منزلت خاص محمد بن سنان نزد سه امام کاظم، رضا و جواد علیهم السلام است، همگی به نقل خود محمد بن سنان هستند. ازاین‌رو
