الف) مشایخ امامی نخستین
اگر راویانی را که بلافاصله پس از راوی زیدی صاحب کتاب قرار دارند، رجال «طبقهٔ اول» بنامیم، به کسانی می‌رسیم که سبب شهرت و رواج کتاب و احادیث زیدیه به‌خصوص در منابع امامیه شده‌اند. از میان این رجال طبقهٔ اول برخی راوی چند کتاب زیدی‌اند و به نظر می‌رسد بیش از دیگران در انتقال این روایات تأثیر داشته‌اند. برخی از این افراد نقل از راویان غیرامامی یا به طور کلی راویان پوشیده‌حال و گاه ضعیف را نادرست نمی‌دانستند و خودشان هم شخصیت یا باورهای قابل خدشه و محکوم‌شده‌ای داشتند. محمد بن سنان نمونهٔ خوبی از این گروه است.
برخی از این رجال طبقهٔ اول نیز کثیرالنقل و پرروایت بودند و همین نقل‌های بسیارشان سبب شده کتاب‌ها و احادیث غیرامامی و گاه سست نیز به منقولاتشان راه یابد که کتاب‌های راویان زیدی از این دست منقولات است. حسن بن محبوب (۲۲۴ق) را می‌توان نمونه‌ای از این رجال طبقهٔ اول نامید. او کتاب‌ها و روایات عمرو بن ابوالمقدام،۱ عباد بن صهیب۲ و حسن بن صالح بن حی۳ را گزارش کرده است.
از دیگر رجال طبقهٔ اول، افرادی هستند که به باور شیعه به معنای عام اعتقاد داشتند؛ ولی کاملاً روشن نیست که به کدام یک از اندیشه‌ها و جریان‌های رایج عصرشان گرایش داشته‌اند. محمد بن یحیی خزاز، که ظاهراً در برخی موارد نامش محمد بن یحیی خثعمی ثبت شده، از این افراد است. نجاشی او را معرفی و توثیق کرده است؛ با وجود این، ابهاماتی دربارهٔ این راوی نسبتاً پرروایت وجود دارد؛ از جمله اینکه هیچ یک از رجال‌شناسان دیگر امامی بدو اشاره‌ای نکرده‌اند. محمد بن یحیی خزاز راوی دو کتاب غیاث بن ابراهیم۴ و طلحة بن زید۵ است.
