هم اشاره دارد که یکی از آنها را ابن‌عقده ارائه داده و به نظر می‌رسد به سبب همین زیدی بودن طریق، کلینی آن را برنگزیده است.
از این اطلاعات می‌توان چنین برداشت کرد که کتاب و احادیث عبادة بن زیاد که احتمالاً در موضوع فضایل و سخنان علی علیه السلام بوده، در مجالس حدیث اهل سنت رواج داشته است؛ اما محدثان امامیه توجه چندانی به آن نداشته‌اند؛ زیرا غیرامامی بودن عباده برایشان روشن بوده است. عباده نیز از امامان شیعی هم‌عصرش چون امام کاظم (۱۸۳ق)، امام رضا (۲۰۳ق)، امام جواد (۲۲۰ق) و امام هادی (۲۵۳ق) علیهم السلام حدیثی نقل نکرده است و این گویای آن است که او در مجالس شیعهٔ امامی رفت‌وآمد نداشته است.
می‌توان کم‌روایتی منابع روایی امامیه از احادیث عباده را بازتابی از کمیِ روایات او در منابع روایی زیدی دانست؛ زیرا در منابع زیدی تنها دو روایت از وی نقل شده که آنها نیز سندهایی کاملاً سنی دارند و به نقل از طبرانی (۳۶۰ق)، محدث برجستهٔ اهل سنت، هستند.۱ تنها استثنا محمد بن سلیمان کوفی است که، همانند کلینی در امامیه، یک روایت طولانی دربارهٔ فضل و برتری علی علیه السلام در مناقب امیرالمؤمنین نقل کرده۲ و با تقطیع آن، ۵ بار دیگر هم آن را گزارش کرده است.۳ به نظر می‌رسد اشتراک موضوع سبب شده است که این دو نویسندهٔ امامی و زیدی از کتاب عباده بهره ببرند.
از سوی دیگر به احتمال قوی و با توجه به موضوع روایات عبادة بن زیاد، وی از زیدیان جارودی نیست؛ بلکه بتری است؛ به همین دلیل است که ابن‌عقده در اعتباربخشی به روایات وی و کتابش و گسترش آنها نکوشیده است. ازآنجاکه ابن‌عقده یکی از مهم‌ترین پل‌های ارتباطی میان کتاب‌های زیدیه و امامیه است، این انفعال او در این زمینه موجب شد که در امامیه و حتی منابع زیدی از احادیث و کتاب عباده استقبال نشود. معرفی کوتاهی هم که نجاشی از عبادة بن زیاد و کتابش آورده، بر پایهٔ
