طوسی روایات فقهی عبّاد را که کلینی و صدوق پیش‌تر روایت کرده بودند، تکرار می‌کند و تنها سه روایت بر آنها می‌افزاید.۱ همهٔ این موارد به نقل از حسن بن محبوب از عبّاد گزارش شده‌اند. طوسی هفت روایت دیگر عبّاد بن صهیب را نیز با سندهایی متفاوت و اغلب ناشناخته در امالی نقل کرده است. در سه روایت سند با ابن‌غضائری،۲ و در دو روایت با ابوالمفضل شیبانی آغاز می‌شود.۳ راویان روایات ابن‌غضائری شناخته‌شده و مشهورند؛۴ هرچند متن روایات کاملاً شاذ و منفرد است. روایات شیبانی را منابع زیدیه نیز با استناد به محمد بن عمر مازنی گزارش کرده‌اند.۵ در هر دو دسته روایات، راویان بین طوسی و عبّاد بن صهیب از اهل سنت‌اند.
۱۸. عُبادة بن زیاد اسدی (۲۳۱ق)
ابراهیم بن سلیمان بن عبیداللّٰه نِهْمی از اهالی کوفه است که نجاشی و طوسی او را توثیق کرده‌اند؛۶ درحالی‌که ابن‌غضائری وی را به سبب نقل زیاد از ضعفا و نیز سستی در مذهبش تضعیف کرده است.۷ به نظر می‌رسد مراد ابن‌غضائری از ضعف مذهب ابراهیم بن سلیمان، غیرامامی بودن او باشد. بااین‌حال با توجه به موضوع کتاب‌هایش (مقتل امیرالمؤمنین) باید وی را از محبان و دوستداران علی علیه السلام به شمار آورد. ازاین‌رو احتمالاً وی در اعتقاد زیدی نیز با عباده هم‌نظر بوده است؛ زیرا
1.. ر.ک: طوسی، الاستبصار، ج۱، ص۴۲۴ و ج۴، ص۲۵۶؛ همو، تهذیب الأحكام، ج۷، ص۳۳۱.
2.. ر.ک: طوسی، الامالی، ص ۶۴.
3.. همان، صص۵۰۴، ۶۱۱.
4.. این راویان عبارت‌اند از: هارون بن موسی متوكل، محمد احمد بغدادی حكیمی (۳۳۶ق) و سفیان بن زیاد عقیلی . دو راوی آخر نزد اهل سنت مشهور و شناخته‌شده‌اند؛ ر.ک: مزی، تهذیب الكمال، ج۱۱، ص۱۴۸.
5.. ر.ک: محمد بن سلیمان كوفی، مناقب امیرالمؤمنین، ج۱، صص۳۵۹، ۴۶۰.
6.. نجاشی، همان، ص۱۸؛ طوسی، الفهرست، ص۳۸. گفتنی است ابن‌حبان نیز او را ثقه می‌داند؛ ر.ک: الثقات، ج۸، ص۸۶.
7.. ابن‌غضائری، الرجال، ص۴۱.
