ابواسحاق ابراهیم بن رجاء شیبانی (زنده در ۲۱۳ق) مشهور به ابن‌ابی‌هراسه اهل کوفه است که نجاشی او را «عامی» می‌داند.۱ شیخ او را در شمار یاران امام صادق علیه السلام و نیز «آنان که از ائمه روایتی ندارند» یاد کرده است.۲ رجال‌شناسان اهل سنت او را سست، دروغ‌گو و جاعل حدیث می‌شناسانند؛۳ البته ابن‌حبان در توضیحی ملایم‌تر سبب همهٔ این جرح‌ها را عبادت‌ها و زهدگرایی و زیاده‌روی او در ریاضت‌کشی می‌داند که همهٔ اینها سبب شد از حفظ و دقت او در نقل حدیث کاسته شود تا آنکه گویی به کذب در روایت انجامید.۴ ابن‌هراسه از راویان ابوالجارود است و روایاتش در منابع زیدی یاد شده است.۵
حسن بن محمد حضرمی پسر خواهر مالک حضرمی؛ نجاشی او را ثقه می‌داند.۶ از وی داده‌های دیگری در دست نیست؛ اگر او با حسن بن محمد بن سماعه حضرمی (۲۶۳ق)۷ یکی باشد، واقفی است. اما این گمانه احتمال کمی دارد؛ زیرا لازمهٔ آن این است که او پیش از هارون بن مسلم زیسته باشد.
حسین بن علوان (زنده در ۲۰۰ق)؛ نجاشی او را «عامی» می‌داند و می‌گوید برادرش حسن به امامیه نزدیک‌تر است.۸ اهل سنت حسین را به‌شدت تضعیف می‌کنند؛ زیرا چندین نفر به دروغ‌گویی و حدیث‌سازی او شهادت داده‌اند.۹ به نظر می‌رسد وی از زیدیه باشد؛ زیرا ابوالفرج تصریح می‌کند که حسین بن علوان روایات بسیاری را احمد بن عیسی بن زید اخذ کرده است۱۰ و در منابع کنونی زیدیه نیز
1.. نجاشی، همان، ص۲۳.
2.. طوسی، الرجال، صص۱۵۸، ۴۱۴.
3.. ابوداود سجستانی، سؤالات الآجری، ج۱، ص۱۸۴؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۶، ص۷۳.
4.. ر.ک: ابن‌حبان، كتاب المجروحین، ج۱، ص۱۱۱.
5.. ر.ک: ابوعبداللّه علوی، فضل زیارة الحسین علیه السلام، ص۴۶؛ مرادی، کتاب الذکر، صص۱۱۱، ۱۵۰.
6.. نجاشی، همان، ص۴۹.
7.. نجاشی وی را از چهره‌های واقفیه می‌داند؛ ر.ک: نجاشی، الرجال، ص۳۸.
8.. نجاشی، همان، ص۵۲.
9.. ر.ک: ابن‌عدی، الكامل فى ضعفاء الرجال، ج۲، ص۳۵۹؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۸، ص۶۲.
10.. ر.ک: ابوالفرج اصفهانی، مقاتل الطالبیین، ص۴۰۸.
