طوسی: وی برخلاف طریقی که در فهرست برای کتاب عمرو معرفی کرده، احادیثش به عمرو را بیشتر با سند صدوق (ابن‌بقاح از معاذ بن ثابت جوهری) اسناد می‌دهد؛ بااین‌همه به نظر می‌رسد طوسی در نوع چینش روایات و راویان کتاب عمرو از کلینی بیش از صدوق تأثیر پذیرفته است. طوسی نیز در امالی برخلاف شیوهٔ خود عمل کرده و با طریقی متفاوت (پسر معاذ از معاذ) به عمرو استناد می‌کند.۱ گفتنی است در اسناد امالی طوسی به روایات عمرو بن جمیع نیز راویانی ناشناخته یا از اهل سنت هستند. ابوالمفضل شیبانی (۳۸۷ق) و حسن بن علی بن سهل عاقولی آنها را به اساتید طوسی منتقل کرده‌اند. شیبانی را رجالیان امامی و اهل سنت تضعیف کرده‌اند و از کتاب‌ها و روایاتش برمی‌آید که زیدی باشد.۲ عاقولی نیز استاد ناشناخته‌ای است که تنها خطیب بغدادی او را به‌اختصار معرفی می‌کند.۳
۱۰. ابوجناده حصین بن مخارق
نجاشی و طوسی هر دو یک طریق به کتاب‌های حصین می‌دهند؛۴ با این تفاوت که استاد طوسی به ابن‌عقده سند می‌دهد و استاد نجاشی به ابوالفرج اصفهانی (۳۵۶ق)، مورخ زیدی، که دو کتاب برجستهٔ مقاتل الطالبیین و الاغانی از وی بر جای مانده و چاپ شده است. بدین ترتیب می‌توان گفت هر دو طریق تا احمد بن حسن بن سعید بن عثمان یکی است و پس از وی با واسطه‌های
1.. طوسی، الامالی، ص۴۹۷
2.. نجاشی كتاب‌های او را نام می‌برد و از جمله به كتاب‌های «من روى عن زید بن علی بن الحسین»، «كتاب فضائل زید»، «كتاب الشافی فی علوم الزیدیه» و «كتاب اخبار ابی‌حنیفه» اشاره دارد كه نشانگر اعتقادات شیبانی است؛ ر.ک: نجاشی، همان، ص۳۹۶؛ خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۳، ص۸۶.
3.. خطیب بغدادی، تاریخ بغداد، ج۷، ص۳۸۸.
4.. نجاشی، همان، ص۱۴۵؛ طوسی، الفهرست، ص۱۱۲.
