بررسی اسناد
در منابع امامی سه طریق برای کتاب عمرو ذکر کرده‌اند؛ ازاین‌رو انتظار می‌رود همین سه طریق برای اِسناددهی به احادیث عمرو استفاده شود. در عمل هم مؤلفان امامیه همین گونه عمل کرده‌اند و به جز طریق نجاشی که اصلاً بدان اشاره نشده، طرق طوسی و صدوق در کتاب‌های برقی، کلینی، صدوق، مفید و طوسی استفاده شده است. بیش از همه، منقولات معاذ بن ثابت جوهری (طریق صدوق) از عمرو گسترش یافته و منتشر شده است. معمولاً در همهٔ این موارد راوی بعد از معاذ، حسن بن علی بن یوسف (ابن‌بقاح) است. کلینی پس از ابن‌بقاح به جای راوی طریق صدوق، از حسن بن موسی خشاب نقل می‌کند و صدوق نیز در مواردی از طریق خودش عدول کرده و با واسطه‌هایی غیر از حسن بن حسین لؤلؤی سند را به ابن‌بقاح رسانده است. افزون بر آن، صدوق در مواردی حدیث را از یونس بن عبدالرحمن به عمرو (طریق طوسی) می‌رساند که نشان می‌دهد وی با دیگر طرق نقل کتاب عمرو آشنا بوده و از آنها استفاده می‌کرده است.
برقی: وی ۱۰ روایت از عمرو نقل می‌کند که جز ۲ حدیث، بقیه از طریق یونس بن عبدالرحمان به عمرو بن جمیع می‌رسند.۱ او همانند دیگر اسناد المحاسن ابتدای سند را معلق آورده (با تعبیر عنه) و مشخص نیست راویان چه کسانی هستند؛ هرچند با توجه به اسناد صدوق می‌توان حدس زد که منظور پدر و جد برقی هستند. مقایسهٔ اسناد نشان می‌دهد که برقی و کلینی هر یک، کتاب و روایات عمرو بن جمیع را به طرق خاص خودشان در اختیار داشته‌اند. به طور مثال کلینی حدیثی را دربارهٔ کسرَه (پاره نان) با طریق مشهور خود (خشاب از ابن‌بقاح از معاذ)، و برقی همان حدیث را با طریق رایج خود (یونس از عمرو بن
