بن حسین بن شقیر معرفی شده، شاگرد محمد بن منصور مرادی و استاد ابوالعباس حسنی (۳۵۳ق)۱ است.۲ استاد و شاگرد هر دو از مؤلفان زیدیه هستند که کتاب‌هایشان باقی مانده و به چاپ رسیده است؛ از قرار گرفتن او بین دو راوی زیدی می‌توان نتیجه گرفت که او خود نیز به این باور نزدیک بوده است. به نظر می‌رسد علی بن حسین همانند ابن‌عقده با مجالس درس امامیه روابط خوبی داشته است؛ زیرا صدوق در چندین گزارش به اخذ حدیث از علی بن حسین در منزل وی در کوفه اشاره دارد.۳ از این یافته‌ها برمی‌آید که در طریق کتاب ابوالمقدام، علی بن حسین انتقال‌دهندهٔ آن به منابع امامی است.
ب) طریق پسر
نجاشی، محمد بن قاسم بن زکریا محاربی (۳۲۶ق) را توثیق کرده و از امامیه (اصحابنا) شمرده است؛۴ اما وی در منابع اصلی امامی حدیث ندارد و تنها در امالی صدوق و طوسی از او خبر نقل شده است.۵ مضاف بر آن، محاربی در منابع حدیثی زیدیه به‌وفور از عباد بن یعقوب و استاد ابن‌عقده نقل کرده است۶ و گاهی هم روایاتی دربارهٔ پیش‌بینی قیام زید از زبان امام علی علیه السلام و نیز برتری زید بن علی بر برادرش ابوجعفر محمد بن علی علیه السلام نقل کرده است.۷ ذهبی نیز وی را چنین معرفی می‌کند که
1.. محققانِ كتاب المصابیح برآن‌اند كه مؤلف آن یعنی ابوالعباس حسنی در سال ۳۵۳ق درگذشته است (المصابیح، ص۸)؛ درحالی‌كه در كتاب اسنادی دیده می‌شود كه از حدیث شنیدن او در سال ۳۵۶ق حكایت دارد (همان، ص۵۵۸).
2.. ابوالعباس از وی روایتی دربارهٔ قیام و خروج احمد بن عیسی و قاسم رسی نقل می‌كند كه آن را در سال ۲۹۰ق از محمد بن منصور شنیده است (همان، ص۵۵۸).
3.. ر.ک: صدوق، الخصال، ص۲۰۷؛ همو، الامالی، صص۵۲، ۴۶۸. صدوق نام و نسب علی بن حسین را به طور كامل و تا پنج جدش برمی‌شمرد: «ابوالحسن علی بن الحسین بن شقیر بن یعقوب بن الحارث بن إبراهیم الهمدانی».
4.. نجاشی، همان، ص۳۷۸.
5.. ر.ک: صدوق، الامالی، ص۵۶۵؛ طوسی، الامالی، صص۳۱۷، ۴۵۲، ۴۹۸.
6.. برای نمونه ر.ک: ابوعبداللّه علوی، فضل زیارة الحسین، صص۵۶، ۶۱، ۶۶، ۸۷؛ شجری، الامالی الاثنینیه، صص۵۶۷، ۵۷۱.
7.. شجری، الامالی الاثنینیه، صص۵۷۷، ۵۸۴، ۶۰۰.
