توضیح می‌دهد که رجال این اخبار از اهل سنت یا زیدی‌اند.۱ طوسی برخی روایات عمرو را هم که شاذ یا مخالف با بقیهٔ احادیث مشهور هستند، به تأویل برده یا مقید و مخصص به حالت خاص دانسته و کوشیده از این طریق برای تعارض میان اخبار راه‌حل بجوید.۲ نکتهٔ تأمل‌برانگیز دیگر آنکه کلینی و صدوق به هیچ یک از این دست روایات عمرو بن خالد اشاره نکرده‌اند؛ شاید آنان روایات و کتاب عمرو را دیده و تنها برخی را که موافق باورهای امامیه بوده، گزینش و نقل کرده‌اند.
راویان پس از ابوالجوزاء معمولاً همگی از امامیه هستند و گویا اسناد طوسی، به جز راویان ابتدایی، بیشتر از منابع و اساتید امامی نقل و اخذ شده‌اند.
طوسی به جز تهذیبین در امالی نیز ۱۰ روایت از عمرو بن خالد آورده است که جز ۲ روایت۳ همگی از افراد مختلف و معمولاً راویانی ناشناخته یا سنّی هستند و طریقشان تا طوسی نیز از همین راویان انباشته است. نکتهٔ جالب توجه آنکه در بیشتر این موارد ابوالمفضل شیبانی اولین ناقل بعد از طوسی است و راویان بعد ابوالمفضل تا عمرو بن خالد نیز از ناقلان اهل سنت یا ناشناخته هستند.
۵. ابومحمد صبّاح بن یحیی مزنی
به گفتهٔ نجاشی، احمد بن نضر از راویان موثق است و یکی از نوادگانش استاد ابن‌عقده بوده است.۴ به نظر می‌رسد نجاشی این اطلاعات را از ابن‌عقده یا کتاب‌هایش به دست آورده است؛ زیرا از احمد بن نضر در هیچ منبع رجالی دیگری سخن در میان نیست.۵
1.. برای نمونه ر.ک: طوسی، الاستبصار، ج۱، ص۶۶.
2.. ر.ک: طوسی، الاستبصار، ج۱، ص۳۷۷ و ج۳، ص۶۵. به طور مثال گاه خبر را بر استحباب حمل می‌كند؛ ر.ک: همان، ص۲۰۲.
3.. طوسی، الامالی، صص۲۰۰، ۵۸۵. این دو حدیث به نقل از حسین بن علوان‌اند كه یكی را ابوالجوزاء و دیگری را ابن‌هیثم انماطی (احتمالاً تصحیف‌شدهٔ هیثم بن ابی‌مسروق) روایت كرده‌اند.
4.. ر.ک: نجاشی، همان، ص۹۸.
5.. طوسی بدون اشاره به وضعیت رجالی احمد نضر تنها به كتابش طریق می‌دهد؛ ر.ک: الفهرست، ص۸۱.
