روایت عمرو معرفی کرده، بیشتر از طریقی که برای خودِ کتاب عمرو ارائه داده، رایج و متداول بوده است؛ طرق کلینی نیز این نکته را تأیید می‌کنند. حسین بن سعید اهوازی نیز راوی سه مورد از احادیث حسین بن علوان است.
در بقیهٔ احادیث، راویان حسین معمولاً یا از اهل سنت و یا افرادی ناشناخته هستند.۱ این نشان می‌دهد در مواردی که منابع اخذ حدیث صدوق از کتاب عمرو بن خالد به طریق متداولش نبوده، احادیث از منابع و افراد ناشناخته و غیرمعتبر اخذ شده‌اند که همین سبب تحریف اسامی راویان یا دخول روایات زیدی و سنی شده است.۲ حتی طبق طریق نجاشی (با روایت نصر بن مزاحم)، که تنها در یک روایت صدوق آمده، نیز همهٔ راویان تا صدوق از اهل سنت هستند.۳
طوسی: بین سه مؤلف، طوسی بیشترین تعداد روایات را از عمرو بن خالد گزارش کرده است. وی تنها در تهذیبین بیش از ۳۰ روایت آورده که ۲۸ مورد آنها از همان طریق صدوق به کتاب زید بن علی علیه السلام (یعنی روایت ابوالجوزاء از حسین بن علوان) است.۴ تنها یک روایت از نصر بن مزاحم و مطابق طریق نجاشی است؛۵ با این تفاوت که پسر نصر بین ابن‌فضال و نصر قرار دارد که نشان می‌دهد طریق نجاشی به جز انتهای سند در میانه نیز افتادگی دارد.۶
نکتهٔ قابل توجه آنکه طوسی در شش مورد دلالت احادیث عمرو بن خالد را نمی‌پذیرد و صدور آنها را به روال تقیه و موافقت با عامه می‌داند.۷ در مواردی نیز
1.. به طور مثال جعفر بن محمد تمیمی (الامالی، ص۵۴۳) و سلیمان (الامالی، ۶۳۷) از این دسته‌اند.
2.. برای تفصیل بیشتر ر.ک: بحث امالی‌ها در فصل آینده.
3.. صدوق، الخصال، ص۴۲۸. در موارد دیگر نیز راویان عمرو از زیدیه، اهل سنت یا ناشناخته‌اند كه این افرادند: یحیی بن مساور (الخصال، ص۲۵۴)، محمد بن عیسی (كتاب من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۵۳۹)، محمد بن سلیمان كوفی (همان، ج۴، ص۴۱۱).
4.. گفتنی است در سه سند طوسی قلب و تصحیف رخ داده و نام ابوالجوزاء منبه بن عبداللّه به عبیداللّه بن منبه تبدیل شده است؛ ر.ک: تهذیب الأحكام، ج۱، صص۹۳، ۴۶۴ و ج ۶، ص۱۲۱.
5.. طوسی، تهذیب الأحكام، ج۴، ص۱۶۱.
6.. افزون بر آن، طبق سندی دیگر، بین نصر بن مزاحم و عمرو بن خالد نیز یك راوی وجود دارد كه نشان می‌دهد احتمالاً نصر كتاب عمرو را مستقیم از وی نگرفته است؛ ر.ک: طوسی، الامالی، ص۴۸۹.
7.. برای نمونه ر.ک: طوسی، تهذیب الأحكام، ج۱، ص۹۳ و ج ۶، ص۱۶۸ و ج ۷، ص۲۵۱ و ج ۷، ص۳۱۷ و ....
