صدوق: او دو طریق به کتاب عمرو بن خالد ارائه می‌دهد که یکی از آنها به زید بن علی منتهی می‌شود. در طریق صدوق به کتاب زید بن علی، حسین بن علوان کلبی (ح ۲۱۰ق) را می‌بینیم که از محدثان زیدی اهل کوفه است. نجاشی وی را عامی و برادرش حسن را موثق‌تر از او معرفی کرده است.^۱ رجال‌شناسان اهل سنت هم او را کذاب و جاعل معرفی کرده‌اند؛^۲ ابن‌عدی پس از ذکر شماری از احادیث منکر و متروک حسین که بیش از همه دربارهٔ خوراکی‌ها و فضایل علی علیه السلام است، بیشتر احادیث این راوی پُرحدیث را جعلی ارزیابی می‌کند.^۳ رجالیان زیدی، حسین بن علوان را استاد احمد بن عیسی بن زید بن علی علیه السلام و از محدثان زیدی معرفی می‌کنند.^۴ نجاشی، ابوالجوزاء منبه بن عبداللّٰه را «صحیح الحدیث» وصف کرده است؛^۵ اما شوشتری با بررسی احادیث او با این نظر مخالفت کرده و بر آن است که بیشتر روایاتش موافق با اهل سنت و مخالف عقاید امامیه است.^۶ قضاوت شوشتری درست می‌نماید که ابوالجوزاء از زیدیه یا اهل سنت است؛^۷ زیرا باآنکه رجالیان این

حدیثی را که صفار در کتابش می‌آورد، حسکانی (۴۷۰ق) نیز با دو نقل متفاوت گزارش می‌کند؛^۱ با این تفاوت که در نقل صفار افزودهٔ قابل توجهی وجود دارد که طبق آن زید بن علی با برخی از معتزله و عالمان هم‌عصرش بحث کرده است. از این اطلاعات برمی‌آید که احتمالاً صفار کتاب عمرو بن خالد را در اختیار داشته و ازاین‌روی نقلش از آن نسبت به منبع حاکم حسکانی کامل‌تر است. با این فرض این پرسش رخ می‌نماید که چرا صفار روایات دیگر عمرو را ذکر نکرده است. به نظر می‌رسد با وجود آنکه موضوع کتاب و روایات عمرو بن خالد با فصول و عناوین کتاب صفار همخوانی داشته است، کتاب عمرو در این دوره چندان معتبر به شمار نمی‌رفته است؛ ازاین‌رو صفار هرچند آن را در اختیار داشته، از آن احادیث بیشتری نقل نکرده است.

کلینی: وی تنها به شمار اندکی از احادیث عمرو بن خالد اشاره کرده است. اگر احادیث تکراری با طرق متفاوت را نیز محسوب کنیم تعداد آنها هشت روایت است. کلینی احادیث عمرو بن خالد را از سه راوی اخذ کرده که از آن میان روایات حسین بن علوان (راوی عمرو در طرق صدوق) بیش از دیگر راویان است.^۲ در دو روایت راوی حسین بن علوان، همانند طریق صدوق، ابوالجوزاء