حکم بن عتیبه در روایتی دیگر با دو واسطه از عبداللّٰه بن مسعود نقل می‌کند:

۰.اطراف پیامبر بودیم که گروهی از جوانان بنی‌هاشم آمدند. پیامبر به آنها نگریست و چشمانش پر اشک شد و... فرمود: «اهل‌بیت من در سختی و مشقت خواهند بود تا آنکه از جانب مشرق یاران سیاه‌پرچم می‌آیند و تا سه مرتبه حق آنها را می‌طلبند و می‌جنگند تا حق را به مردی از خاندان من برمی‌گردانند...». ^۱

به نظر می‌رسد این روایت نیز ساخته و پرداختهٔ طرف‌داران ابومسلم خراسانی و سیاه‌جامگان عباسی باشد که دعوتشان از مشرق‌زمین (خراسان) شروع شد. از این دست روایات برای مشروع جلوه دادن حکومت عباسیان بسیار ساخته و نقل کرده‌اند.^۲ احتمالاً منابع شیعی و امامی نیز چون در این روایات اشاراتی به مفهوم قیام مهدی موعود و منجی نجات‌بخش از خاندان بنی‌هاشم دیده‌اند، آنها را برگزیده و نقل کرده‌اند.^۳

برخی حکم بن عتیبه را از مرجئه دانسته‌اند. کشی پس از نقل سخن ابن‌فضال دربارهٔ او، با لحنی حاکی از تردید، می‌گوید: «وقیل: إنه کان مرجیا». شواهد نشان می‌دهد که این نسبت درست نیست؛ زیرا نقل کرده‌اند که پنج نفر از کوفه، از جمله عمر بن قیس ماصر و ابوحنفیه، با چهل‌هزار درهم نزد حکَم رفتند تا در ارجاء بر آنها ریاست کند؛ اما او قبول نکرد.^۴

این را نیز باید در نظر گرفت که حکم بن عتیبه به سبب همنشینی با فقیه بزرگی چون ابراهیم نخعی در فقه به درجه‌ای رسیده بود که به گفتهٔ خودش دربارهٔ هر سؤالی

شیعیان را نباید به آنها گفت و به همین دلیل امام زراره را مؤاخذه می‌کند که چرا این سخن را به حکم بن عتیبه اطلاع داده است.^۱ قائلان روایت نیز متغیرند؛ در مواردی امام سجاد علیه السلام و گاه امام باقر علیه السلام و گاهی هم امام صادق علیه السلام قائل روایت‌اند.^۲ به نظر می‌رسد برجستگی شخصیت حکم بن عتیبه در عصر خود سبب شده است که او کانون توجه امامان شیعی و یارانشان قرار بگیرد و برای انتقال مفاهیم شیعی از نام وی استفاده شود.

شهرت حکم بن عتیبه در دوستی علی علیه السلام و خاندانش همچنین سبب انتساب روایاتی به وی شده که صحیح به نظر نمی‌رسند. به طور مثال وی در سندی قرار دارد که با واسطه به ام‌سلمه می‌رسد و ضمن آن پیامبر صلی الله علیه و اله در تفسیر «نبی»، «صدیق» و «شهداء» در آیهٔ (وَمَنْ یطِعِ اللَّهَ وَالرَّسُولَ فَأُولَئِک مَعَ الَّذِینَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَیهِمْ مِنَ النَّبِیینَ وَالصِّدِّیقِینَ وَالشُّهَدَاءِ وَالصَّالِحِینَ وَحَسُنَ أُولَئِک رَفِیقًا)به خود، علی بن ابی‌طالب، حسن و حسین و حمزه اشاره می‌کند و جالب آنکه «وَحَسُنَ أُولَئِک رَفِیقًا» را به امامان دوازده‌گانه تفسیر می‌کند.^۳ بعید است حکم بن عتیبه راوی چنین روایتی باشد که به مضمون دوازده امام اشاره دارد؛ زیرا به‌قطع خود او از باورمندان به این اعتقاد نبوده است. گذشته از این، سند این روایت به سبب ابراهیم بن اسحاق نهاوندی ضعیف است؛ زیرا او را در حدیث و دین‌داری ضعیف^۴ و از اهل غلو و ارتفاع^۵ توصیف کرده‌اند.