تاجایی‌که حتی مهدی وی را برای مدتی ساکن بغداد کرده است.^۱

به‌هرروی انگیزهٔ غیاث بن ابراهیم از این کارها و دست‌کم گرفتن علم حدیث، هر چه بوده باشد، سبب شده بود که اینچنین روایت کردن در نظرش کاری ساده باشد. درنتیجه به رده‌ای از بی‌مبالاتی و تساهل در حدیث‌سازی رسید که گفته‌اند اگر کلاغی بالای سرش پرواز می‌کرد دربارهٔ آن حدیثی می‌ساخت.^۲

ترک روایات غیاث بن ابراهیم از زمان حیاتش آغاز شد؛ به گونه‌ای که محدث هم‌عصرش خارجة بن مصعب (۹۸-۱۶۸ق) برای یادکرد احادیث او ناچار به تدلیس بود.^۳ ازاین‌رو ابن‌عدی می‌گوید: «حدیث صحیح غیاث از غیر صحیح قابل شناسایی نیست».^۴ ابن‌عدی برخلاف شیوهٔ معمولش هیچ نمونه‌ای از روایات ضعیف غیاث بن ابراهیم ذکر نمی‌کند و تنها می‌گوید: «جایگاه سست غیاث روشن است و همهٔ احادیثش رنگ و بوی جعل دارند».^۵

اشکالات فراوانی برای احادیث غیاث و نحوهٔ حدیث گفتن او ذکر کرده‌اند؛ از جمله بر او خرده گرفته‌اند که به ثقات و بزرگان حدیث بربسته است: «کان یضع الحدیث على الثقات ویأتی بالمعضلات عن الأثبات، روى عن العراقیون، لا یحل کتابة حدیثه إلا على جهة التعجب ولا ذکر روایته إلا مع أهل الصناعة للإعتبار والإدکار».^۶ بارها گفته‌اند که تنها اهل عراق و کوفه احادیث غیاث بن ابراهیم را نقل می‌کرده‌اند.^۷ وی حتی در سند حدیث و انتساب آن به گوینده‌اش دست می‌برده است؛ چنان‌که ابوسفیان مَعْمَری (۱۸۲ق)، همسایهٔ غیاث، نقل کرده که او کتاب‌های من را رونویسی کرد و در کتاب‌هایش گنجاند؛ بی‌آنکه از من شنیده باشد.^۸

امامان، طوسی او را همچنین در شمار کسانی ذکر کرده که روایتی از ائمه ندارند.^۱ نجاشی غیاث را توثیق می‌کند و طوسی بتری‌اش می‌داند.^۲ نجاشی همچنین از کتاب فقهی غیاث بن ابراهیم یاد می‌کند که در حلال و حرام باب‌بندی شده است.^۳ طوسی به کتاب دیگر غیاث با نام مقتل أمیرالمؤمنین علیه السلام هم اشاره و طریق دارد.^۴

غیاث بن ابراهیم نزد رجال‌شناسان اهل سنت، آشنا اما بدنام است. آنان غیاث را به دروغ‌گویی و حدیث‌سازی متهم کرده و بارها شهادت داده‌اند که او در نقل حدیث سست، منفعت‌طلب و جاعل بوده است. به روایت آنان حدیث‌گویی برای غیاث راهی برای کسب درآمد و گاه حتی تفریح بوده است.

نقل کرده‌اند که یک بار غیاث و چند تن دیگر در حج احادیث عطاء بن عجلان را درهم و آشفته بدو دادند و چون وی در آغاز نتوانست به نادرستی‌ آنها پی ببرد بدو خندیدند و ریشخندش کردند. عطاء از این کار آنان رنجید و چنین نفرینشان کرد: «إن کنتم أردتم شینی فعل اللّٰه بکم».^۵ گویند این نفرین در حقشان مستجاب شد و از جمله کار غیاث به جایی کشید که کسی سخنان راستش را نیز باور نمی‌کرد.^۶

منابع اهل سنت در طعن او همچنین ماجرای معروف کبوتردوستی مهدی عباسی را نقل کرده‌اند که طبق آن غیاث حدیثی در فضیلت «پرنده‌بازی» (جناح) به پیامبر صلی الله علیه و اله نسبت داد.^۷ همچنین گفته‌اند مهدی از غیاث دربارهٔ پیشه‌اش پرسید و او شغلش را «صنعة المفالیس» (پیشهٔ تهیدستان) معرفی کرد و در تفسیر آن گفت: «یعنی به دنبال حدیث بودن».^۸ این خبر هدف غیاث را از حدیث‌گویی نمایان‌تر می‌کند. همچنین از این دست اخبار برمی‌آید که وی با خلیفه و دربار عباسی رابطهٔ خوبی داشته است؛