أباعبداللّٰه علیه السلام/ سمعت جعفر بن محمد» که نشان می‌دهد او شخصاً از امام پرسیده یا سخنی شنیده است. حسن بن صالح در جوانی یا میان‌سالی (یعنی تا پیش از ۴۸ سالگی‌اش) امام صادق علیه السلام را دیده است؛ اما مکان دیدار مشخص نیست. ممکن است این دیدارها در مدینه باشد که محل سکونت امام بوده است، یا در مکه به هنگام سفر حج؛ اما به‌هرروی مصاحبت و همنشینی حسن با امام نباید گذرا و عبوری نبوده است؛ زیرا شمار روایات و پرسش‌ها زیاد و قابل توجه است؛ مگر آنکه ملاقات‌ها را چندین باره در نظر بگیریم.
آموختن فقه از امام صادق علیه السلام و گاه با واسطه از امام باقر علیه السلام، تأثیراتی در حدیث و فقه حسن بن صالح داشت. نخست آنکه کتاب‌های حسن بن صالح حاوی روایاتی از امام صادق علیه السلام بوده که مؤلفان امامی آنها را گزینش و نقل کرده‌اند. به این ترتیب بخشی از میراث حدیثی ـ فقهی صادقین علیهما السلام با واسطهٔ او به کتاب‌های امامیه بازگشت. دوم آنکه در فقه شخصی حسن بن صالح، همسویی با فقه صادقین و به تبع آن امامیه مشهود است؛ شریف مرتضی موارد فراوانی از توافقات فتاوای حسن بن صالح و آراء فقهی امامیه را ثبت و گزارش کرده است.۱ این در حالی است که در همان حکم فقهی گاه اوزاعی، شافعی، مالک یا ابوحنیفه با امامیه و حسن بن صالح مخالف‌اند.
گفتنی است کتاب یا روایاتی که حسن بن صالح از امام صادق علیه السلام نقل می‌کند همانند برخی دیگر از کتاب‌های راویان غیرامامی، در سده‌های نخستینِ پس از نگارش و املاء، نزد مؤلفان امامی رواج نداشت. برقی (۲۷۴ق) و حسن صفار (۲۹۰ق)، هیچ یک در تألیفاتشان به روایات حسن از امام صادق علیه السلام اشاره نمی‌کنند. کلینی (۳۲۹ق) نخستین مؤلف امامی است که روایات حسن را به‌وفور نقل می‌کند. البته او و دیگر نویسندگان نیز همهٔ پرسش‌های فقهی یا غیرفقهی حسن از امام را منعکس نکرده‌اند؛ چنان‌که در منابع فرق دیگر برخی روایات حسن یافت می‌شود که در آنها تصریح می‌کند که آن مطالب را از ابوعبداللّٰه امام صادق علیه السلام شنیده یا پرسیده
