فرقهٔ جارودیه را منسوب به او می‌داند.۱ کشّی او را «رأس الزیدیه» معرفی می‌کند.۲ ابن‌غضائری معتقد است روایات ابوالجارود بیش از زیدیه در امامیه گسترش یافته است.۳
نجاشی از قول بخاری جرحی دربارهٔ ابوالجارود نقل می‌کند: «یتکلمون فیه».۴ طوسی در جرح و تعدیل ابوالجارود ساکت است؛ اما کشی با صراحت روایات جرح و تضعیف ابوالجارود را نقل می‌کند؛ مانند اخباری که برای سرزنش وی با دست‌مایه قرار دادن نابینایی‌اش، او را کوردل وصف می‌کنند. همچنین او را ملقب به «سرحوب» کرده و فرقه‌اش را نیز «سرحوبیه» خوانده‌اند. گفته شده است که سرحوب نام شیطان نابینایی مستقر در دریاست و بنابر نقل‌ها این لقب را ابوجعفر محمد بن علی علیه السلام بدو داده است.۵ در درستی این اقوال باید تردید کرد؛ زیرا انحراف اعتقادی ابوالجارود سال‌ها پس از قیام زید (۱۲۲ق) و درگذشت امام باقر علیه السلام (۱۱۴ق) رخ داده است.۶
از ابوعبداللّٰه علیه السلام نقل کرده‌اند که پس از دیدن خدمتکاری که ظرف آب را وارونه کرد، فرمود: «اگر خداوند قلب ابوالجارود را برگردانده، چنان‌که این خدمتکار ظرف را وارونه کرد، گناه من چیست؟».۷ کشّی سه خبر دیگر از امام صادق علیه السلام در مذمت و تقبیح ابوالجارود نقل می‌کند؛ در یکی از آنها امام ابوالجارود را در کنار کثیرالنواء و سالم بن ابی‌حفصه کذاب و مکذب می‌خواند؛۸ در دیگری با گفتن «ما فَعَل أبوالجارود» سرانجام او را مرگ در گمراهی پیش‌بینی می‌کند۹ و بنابر خبر سوم دو سال
1.. طوسی، الفهرست، ص۱۳۱؛ همو، الرجال، ص۱۳۵.
2.. كشی، همان، ج۲، ص۴۹۸، ش۴۱۹.
3.. ابن‌غضائری، همان، ص۶۱.
4.. نجاشی، همان. آنچه نجاشی از بخاری نقل می‌كند در التاریخ الكبیر (ج۳، ص۳۷۱) آمده است.
5.. برای همهٔ اطلاعات بالا ر.ک: كشی، ج۲، ص۴۹۵، ح۴۱۳ و نیز ابن‌ندیم، ص۲۲۷.
6.. فان اس معنای «سرحوب» و انتساب آن به ابوالجارود را بیشتر بررسی و نقد كرده است. ر.ک: فان اس، علم الکلام والمجتمع، ج۱، صص۳۶۱ -۳۶۲.
7.. كشی، همان، ح۴۱۴. گفتنی است ماجرای این تمثیل امام را دربارهٔ افراد دیگری از جمله زراره نیز نقل كرده‌اند. ر.ک: همان، ج۱، ص۳۸۱، ح۲۶۸.
8.. همان، ج۲، ص۴۹۶، ح۴۱۶.
9.. همان، ص۴۹۵، ح۴۱۵.
