احتمالاً طوسی در ضبط نام فرد سوم اشتباه کرده که ابوخالد را پسر عمرو نامیده است.۱ با این تفاصیل به نظر می‌رسد طوسی طریقی را به کتاب عمرو ارائه نکرده است.
از نوع سنددهی صدوق برمی‌آید که او در اصل، کتاب عمرو بن خالد را متعلق به زید بن علی علیه السلام می‌دانسته است و از نظر او عمرو تنها راوی آن کتاب بوده است؛ زیرا در مشیخهٔ خود، هم به کتاب زید بن علی و هم به عمرو بن خالد طریق می‌دهد و هر دو را با واسطهٔ عمرو بن خالد گزارش می‌کند.۲ طریق صدوق به هر دو کتاب مشابه است و تنها یک راوی در آنها متفاوت است.۳
به نظر می‌رسد طبق طریق صدوق و به‌ویژه نجاشی، کتاب عمرو بن خالد توسط راویان غیرامامی به منابع امامیه راه پیدا کرده است. سعد بن عبداللّٰه و محمد بن عثمان واسطه‌هایی هستند که منقولات و کتاب‌ها را از غیر امامیه به امامیه منتقل کرده‌اند. توضیح کامل دربارهٔ طریق ابوخالد در فصل بعدی خواهد آمد.
اما منابع زیدی اهمیت بسیاری برای روایات عمرو بن خالد قائل‌اند و چون وی را راوی مجموعه احادیث زید بن علی می‌دانند، در نقل و بسط آن بسیار کوشیده‌اند. آنها معمولاً این اخبار را به روایت نصر بن مزاحم،۴ حسین بن علوان و یحیی بن مساور گزارش می‌کنند۵ و برخلاف امامیه و اهل سنت که در بسیاری موارد، روایات عمرو را جرح و قدح کرده‌اند، زیدیه بدون هیچ قید و شرطی همهٔ روایات او را پذیرفته‌اند.
برخی روایاتی که منابع امامی از عمرو بن خالد گزارش کرده‌اند، در کتاب‌های اهل سنت و زیدیه نیز یافت می‌شوند؛ برای مثال کلینی و احمد حنبل هر دو روایات
1.. طوسی وی را تنها صاحب كتابی می‌داند كه ابن‌ندیم ذكر می‌كند. ابن‌ندیم نیز وی را (با همین ضبط) در شمار مصنفان اصول فقه نام برده است (الفهرست، ص۲۷۵).
2.. صدوق، من لا یحضره الفقیه، ج۴، ص۴۳۸.
3.. همان، ص۴۸۵.
4.. منابع زیدی معمولاً ابراهیم بن زِبرقان (۱۸۳ق) را واسطهٔ بین نصر بن مزاحم و عمرو بن خالد معرفی می‌كنند.
5.. به طور مثال ر.ک: هادی الی الحق، الاحكام، ج۱، ص۴۴؛ محمد بن سلیمان كوفی، همان، ج۱، صص۳۹۳ ،۳۹۰ و ج۲، صص۱۶۴، ۱۶۵.
