۴۲۸.صحيح ابن حبّانـ به نقل از عطاء ـ: عبد اللّه بن عمرو گفت: اى پيامبر خدا ! ما از شما احاديثى مىشنويم. آيا به ما اجازه مىدهيد آنها را بنويسيم ؟ فرمود: «آرى».
۴۲۹.سنن أبى داوودـ به نقل از عبد اللّه بن عمرو ـ: من هر چه از پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله مىشنيدم، مىنوشتم و در پى حفظ آنها بودم. قريشيان مرا نهى كردند و گفتند: «هر چه را مىشنوى، مىنويسى، در حالى كه پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله انسانى است كه در حال خشم و خشنودى سخن مىگويد ؟!». من هم از نوشتن دست كشيدم و اين را به پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله گفتم. ايشان با انگشت خود به دهانش اشاره كرد و فرمود: «بنويس. سوگند به آن كه جانم به دست اوست، از آن، جز حق بيرون نمىآيد».
۴۳۰.كتاب من لا يحضره الفقيهـ به نقل از از شعيب بن واقد از حسين بن زيد از امام صادق از پدرانش عليهمالسلام بعد از ذكر حديث دربردارنده نهىهاى پيامبر صلىاللهعليهوآله ـ: هيچ بدىاى را اندك مشمريد، هر چند به نظرتان، كوچك مىنمايد و هيچ نيكو كارىاى را بسيار مشمريد، اگر چه در نظرتان بزرگ مىنمايد ؛ زيرا هيچ گناه بزرگى، با استغفار، [بزرگ] نيست و هيچ گناه كوچكى، با اصرار (و پشيمان نشدن)، كوچك نيست.
شعيب بن واقد مىگويد: از حسين بن زيد، در باره طولانى بودن اين حديث پرسيدم. گفت: امام صادق عليهالسلام به من فرمود كه اين حديث را از نوشتهاى گِرد آورده كه املاى پيامبر خدا صلىاللهعليهوآله و دستخطّ على بن ابى طالب عليهالسلام بوده است.
