369
شناخت نامه حدیث - جلد اول

۶. اِعلام: استادى، به شخص يا اشخاص خاصّى با كلام صريح يا اشاره يا نگاشته‏اى، اعلام مى‏كند كه نگاشته و كتاب خاصّى يا حديثى، روايت يا شنيده اوست، بدون آن كه اجازه در روايت اين كتاب يا حديث را بدهد.۱

۷. وصيّت: استاد، هنگام سفر يا مرگ خويش، به كسى در باره كتابى كه استاد از آن روايت مى‏كرده، وصيّت به حفظ آن مى‏كند، بدون آن كه اجازه روايت آن كتاب را به آن شخص بدهد. برخى، اين نوع را در واقع، نوعى اِعلام دانسته‏اند. به هر حال، بيشتر عالمان اين نوع تحمّل حديث را معتبر ندانسته‏اند؛ اگر چه برخى نيز اين وصيّت را خود نوعى اذن پنداشته‏اند.۲

راويان، از اين طريق با تعابير «أَخْبَرنى» و «حَدَّثَنى وَصِيَّةً» ياد مى‏كنند.

۸. وِجاده: اين واژه، يك كلمه ساختگى است كه در عرب اصيل، سابقه نداشته است، به اين معنا كه كسى حديث را از نگاشته‏اى گرفته كه آن را نشنيده و اجازه يا مناوله‏اى هم در كار نبوده است. طبيعى است كه چنين حديثى، سندش مُنقَطع شمرده مى‏شود. تنها در موردى كه خطّ نويسنده شناخته شده باشد و قرائن اعتماد بر نسخه يافت شده باشد، امكان احتجاج به حديث موجود در آن، وجود دارد؛ امّا همه در ممنوعيت روايت و نقل از اين طريق با استناد به يابنده نسخه، اتّفاق نظر دارند.۳

راوى، هنگام نقل روايت از چنين نسخه‏اى، بايد از تعبير«وَجَدْتُ» استفاده كند.

1.. ر . ك : همان : ص ۲۵۵ .

2.. ر . ك : همان : ص ۲۵۶ .

3.. ر . ك : همان : ص ۲۵۹ ـ ۲۵۷ .


شناخت نامه حدیث - جلد اول
368

در ميان راويان، تعبير «أَخْبَرنى/أَخْبَرنا»، به خصوص با تقييد به «إجازةً»، بيشتر براى اين طريق تحمّل به كار مى‏رود.

۴. مناوله: در اختيار گذاشتن نگاشته حديثى از سوى استاد براى شاگردش را همراه با تصريح به اين كه محتواى آن، روايات او و شنيده‏هاى اوست، گويند. مناوله، گاه با اجازه همراه مى‏شود و گاه بدون همراهىِ اجازه است. در صورت اوّل، با اجازه، هم‏ارزش است؛ امّا در صورت دوم، محدّثان، غالبا اين راه تحمّل حديث را معتبر ندانسته‏اند، چه آن كه استاد، نقش خاصّى در انتقال حديث به راوى ندارد.۱ اعتماد به نگاشته حديثى‏اى كه به شاگرد داده شده هم اثبات نشده است؛ امّا برخى از حديث‏پژوهان هم به استناد حديث ۳۹۸، نقل حديث به شكل مناوله، حتّى بدون اجازه را مجاز دانسته‏اند. البته در اين حديث، علم به انتساب كتاب به استاد، به عنوان شرط جواز نقل، ذكر شده است.

راويان، در مقام استفاده از اين طريق، غالباً از تعابير«أَخْبَرنى» و «حَدَّثَنى مُناولةً» استفاده مى‏كنند.

۵. كتابت: استاد، كتاب احاديثى را كه شنيده، براى شاگردش مى‏نويسد، چه شاگرد، دور از استاد باشد و چه نزديك او باشد. اين شيوه تحمّل حديث هم به دو گونه است؛ گاه با اجازه روايت، همراه است كه در اين صورت هم‏ارزش با اجازه و معتبر خواهد بود و گاه بدون اجازه است كه در اين صورت، ميان عالمان در اعتبار اين نوع تحمّل حديث، اختلاف شده است.۲ بيشتر عالمان، به دلايل مختلفى كه امكان تزوير در نگاشته‏هاى خطّى را افزون مى‏كند، به اين طريق در تحمّل حديث، اعتمادى ندارند.

تعبير راويان در بيان اين طريق، به شكل «حَدَّثَنى» و «أَخْبَرنى كِتابَةً» متداول است.

1.. ر . ك : همان : ص ۲۵۰ .

2.. ر . ك : همان : ص ۲۵۳ .

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 4657
صفحه از 501
پرینت  ارسال به