367
شناخت نامه حدیث - جلد اول

۱. سماع: يعنى شنيدن روايت از استاد، چه وى، حديث را از حفظ يا از روى كتابى بخواند.

اين نوع فراگيرى حديث را قوى‏ترين شيوه دانسته‏اند؛ چه آن كه نقش استاد، به شكل فعّال بوده و دقّت ياددهى آن، بيشتر از ديگر راه‏هاست.۱

راوى براى بيان اين طريق، از تعبير «سَمِعْتُ» و در مرتبه بعد، «حَدَّثَنى» و «حَدَّثَنا» استفاده مى‏كند.۲

۲. قرائت يا عرض: خواندن و عرضه حديث از سوى راوى بر استاد را قرائت يا عرض گويند، چه راوى از حفظ، بر استاد بخواند و چه از روى كتاب يا شخص مُعتمد ديگرى براى استاد بخواند و راوى، گوش دهد يا بنويسد.۳

برخى اين نوع را هم‏ارزش با سماع دانسته و برخى آن را ضعيف‏تر شمرده‏اند؛ چه آن كه نقش فعّال استاد در اين ميان، كمتر است.

تعبيرهاى واضح در بيان اين طريق، «قَرأَتْ عَلى فُلانٍ» و «قُرِئَ عَلى فُلانٍ وَ أَنَا أَسْمَعُ، فَأَقَرَّ بِهِ» هستند؛ اگر چه از تعبيراتى همچون «حَدَّثَنى قَرائَةً» و «أَخْبَرْنى قَرائَةً» هم مى‏توان استفاده كرد.۴

۳. اجازه: رخصت دادن استاد به شاگرد براى نقل احاديثش از كتاب يا آنچه را كه شنيده، گويند. در اين روش، استاد، صرفاً با اجازه‏اى كه صادر كرده است، نقش استادى را ايفا مى‏كند. اجازه، گاه با سماع و قرائت يا انواع ديگر تحمّل حديث همراه مى‏شود كه در اين صورت، حكم آن، تابع ارزش طريق بالاتر خواهد بود.۵

محدّثان، اجازه را به عنوان سومين طريق معتبر در تحمّل حديث، پذيرفته‏اند.

1.. ر . ك : الرعاية فى علم الدراية : ص ۲۳۳ و ۲۳۴ .

2.. ر . ك : همان‏جا .

3.. ر . ك : همان : ص ۲۳۶ .

4.. ر . ك : همان : ص ۲۳۷ .

5.. ر . ك : همان : ص ۲۴۳ .


شناخت نامه حدیث - جلد اول
366

شنيده است يا خود، سؤال از معصوم را مطرح كرده است۱ يا ديگرى سؤالى پرسيده و راوى شنيده،۲ در گزارش‏ها ديده مى‏شود؛ امّا در راويان بعدى، غالباً از تعبير«عن» در اتّصال سند ميان راويان، استفاده شده است. اگر چه از قرن سوم، تعابير اصطلاحى نيز در ميان راويان و محدّثان شيعى راه يافت، امّا گفتمان غالب ايشان نشد.

از ديدگاه اماميه، تعبير«عن» در نقل حديث به هيچ عنوان، شاهدى بر ضعف نقل، به حساب نيامده است. حتّى گاه محدّثانى همچون شيخ كلينى و شيخ صدوق، در كتاب‏هايشان، تعابير اصطلاحى در اسناد كتاب‏هاى مرجعشان را به «عن» تبديل كرده‏اند.۳ اين مطلب، گواه اين است كه در آن دوره، هيچ تفاوتى ميان «عن» و ديگر تعابير اصطلاحى، از نظر ارزشى ديده نمى‏شده است.۴

محدثّان، از قرن پنجم هجرى، به تدوين طرق تحمّل حديث اقدام كرده و هفت يا هشت يا نُه طريق را ذكركردند. اين اختلاف در عدد، ناشى از تداخل برخى از انواع يا جداسازى آنها بوده است. همچنين پس از شمارش اين طرق، به ارزش‏گذارى آنها در مقام نقل احاديث پرداختند و به ترتيبى آنها را ذكر كردند كه گوياى اعتبار آنها هم باشد. ملاك اعتباردهى، ميزان نشان‏دهى استناد راويت از سوى راوى به استاد اوست. در برخى راه‏هاى تحمّل، اين استناد به شكل عرفى، دقيق‏تر و در برخى راه‏ها، كمتر و ضعيف‏تر است.

طرق تحمّل حديث

اين راه‏ها عبارت‏اند از:

1.. ر . ك : همان‏جا .

2.. براى نمونه بنگريد به نقليات كلينى از بصائر الدرجات يا نقليات شيخ صدوق در كتاب من لايحضره الفقيه از احمد بن محمّد بن عيسى.

3.. براى مطالعه بيشتر، ر . ك : العنعنة ، تأليف استاد سيّد محمّدرضا حسينى جلالى .

  • نام منبع :
    شناخت نامه حدیث - جلد اول
    سایر پدیدآورندگان :
    محمد محمدی ری شهری با همکاری جمعی از پژوهشگران
    تعداد جلد :
    3
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1397
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 4614
صفحه از 501
پرینت  ارسال به