نيز كه بر پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآله نازل گشته، نخواهد پذيرفت. او تنها پس از پذيرش خدا و پيامبر صلىاللهعليهوآله و اعتقاد به پيروى از آنان، آيات الهى را حجّت خواهد شمرد. بنا بر اين، آموزههاى قرآنى، محتاج به حكم پيشين عقل و فطرت انسانى به حجّيت سخنان پيامبر صلىاللهعليهوآله و واقعنمايى آن است. بنا بر اين، آيات الهى كه بر اطاعت از خداى متعال و پيامبر صلىاللهعليهوآله فرمان دادهاند، احكام ارشادى تلقّى مىشوند.
۴. تصريح قرآن بر اسوه بودن پيامبر صلىاللهعليهوآله
قرآن كريم، پيامبر اكرم صلىاللهعليهوآله را اسوه و الگوى مؤمنان معرّفى كرده است:
«لَّقَدْ كَانَ لَكُمْ فِى رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِّمَن كَانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْأَخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيرًا.۱
قطعاً براى شما در [اقتدا به] پيامبر خدا، سرمشقى نيكوست؛ براى آن كس كه به خدا و روز بازپسين، اميد دارد و خدا را فراوان ياد مىكند».
اسوه بودن پيامبر صلىاللهعليهوآله بدان معناست كه تمامى افعال، تروك و سخنان ايشان، شايسته الگوبردارى و پيروى است؛ زيرا او براى كسانى كه به مبدأ و معاد باور دارند، الگويى نيكوست.
روشن است كه الگو معرّفى كردن پيامبر صلىاللهعليهوآله به معناى حجّيت و اعتبار همه سخنان و افعال ايشان است. در غير اين صورت، توصيه به سرمشق قرار دادن رفتار پيامبر صلىاللهعليهوآله در برخى از موارد، موجب هلاكت انسان و دست نيافتن او به طريق صحيح مىشود. گروه پيشين آيات نيز به گونهاى الگوگيرى از سخن و فعل پيامبر صلىاللهعليهوآله توصيه مىكردند و پيروى از ايشان را هدايت مىشمُرند.
۵. تأكيد قرآن بر وحيانى بودن سخنان پيامبر صلىاللهعليهوآله
قرآن كريم، سخنان پيامبر صلىاللهعليهوآله را وحيانى و واقعنما، معرّفى كرده و ايشان را از گفتار
