پژوهشى در باره حديث «عَشَره مُبَشَّره»۱
براى ارزيابى حديث «عَشَره مبشَّره» ـ و به طور كلى احاديثى كه بهشتى بودن فرد يا افرادى را پيشگويى كردهاند ـ، به دو نكته بايد توجّه شود:
نكته اوّل. ارزيابى سندى احاديث، به تنهايى، صدور آنها را از معصوم، قطعى نمىكند. خبرِ واحدِ صحيح السَّنَد، تنها در صورتى مىتواند مورد اعتماد قرار گيرد كه محتواى آن با ضروريات و بديهيات، مخالف نباشد.
نكته دوم. ارزيابى عملكرد افرادى كه بهشتى خوانده شدهاند، مؤثرتر از ارزيابى سندى است. اگر عملكرد ايشان با كتاب و سنّت هماهنگ بود، قرينه روشنى بر صحّت گزارش و سرنوشت نيكوى اوست ؛ امّا اگر عملكرد وى، بويژه در پايان عمر، چنين نبود، گواه قاطع و روشنى بر نادرست بودن گزارشى است كه او را بهشتى خوانده است.
با توجّه به اين دو نكته، در اينجا ارزيابى فشردهاى از حديثى كه در شمارى از منابع اهل سنّت در باره بهشتى خواندن ده نفر آمده و به حديث «عَشَره مُبَشَّره» معروف گرديده، ارائه مىكنيم.
گفتنى است كه حديثِ ياد شده، تنها از دو تن از همين ده نفر، نقل شده است: يكى