۶۵۳.الكافى - به نقل از حمّاد بن عيسى - : روزى امام صادق عليه السلام به من فرمود: «اى حمّاد! آيا مىتوانى خوب نماز بخوانى؟» .
به امام گفتم : اى سَرور من! كتاب حريز را كه در باره نماز است ، در حافظه دارم.
فرمود: «عيبى ندارد، اى حمّاد! برخيز و نماز بخوان» .
در برابر ايشان برخاستم و نماز را رو به قبله شروع كردم. به ركوع رفتم و سجده كردم. امام فرمود: «اى حمّاد! نيكو نماز نمىخوانى! چه قدر زشت است فردى از شما شصت يا هفتاد سال بر او بگذرد و يك نماز با آداب و حدود كامل نخواند!» .
در خود ، احساس خوارى كردم و به ايشان گفتم: فدايت شوم! نماز را به من بياموز.
امام عليه السلام برخاست، رو به قبله ايستاد و هر دو دستش را بر روى ران خويش نهاد، در حالى كه انگشتانش بسته بود و دو پاى خود را نزديك هم قرار داد ، به گونهاى كه ميان دو پايش به اندازه سه انگشت باز فاصله بود و انگشتان پا را رو به قبله نگاه داشت و آنها را از قبله منحرف نساخت و با فروتنى تكبير گفت. سپس حمد و (قل هو اللَّه احد) را شمرده خواند. آن گاه به اندازه يك نفس، در همان حال ايستادن، درنگ كرد. سپس دو دست خود را تا رو به روى صورت بالا آورد و در همان حال ايستاده ، تكبير گفت. آن گاه به ركوع رفت و با دستانى كه انگشتانش باز بود، زانوى خود را گرفت و زانو را به عقب داد تا اين كه پشت ايشان كاملاً صاف شد، به گونهاى كه به سبب صافى پشت و كشيدگى گردن، اگر قطرهاى آب يا روغن بر پشت ايشان ريخته مىشد، از جايش تكان نمىخورد. [امام عليه السلام] دو چشمش را بست و سپس سه بار شمرده فرمود: «سبحان ربّى العظيم و بحمده». آن گاه راست ايستاد و چون استقرار كامل پيدا كرد، فرمود: «سمع اللَّه لمن حمده». سپس در حال ايستاده ، تكبير گفت و دستها را تا رو به روى صورت ، بالا آورد. آن گاه سجده كرد و دستها را در حالى كه انگشتانش كنار هم و بدون فاصله بودند، در جلوى زانو و برابر صورت نهاد و سه بار گفت: «سبحان ربّى الأعلى و بحمده» و در حالت سجده ، هيچ جاى بدن را بر جاى ديگر قرار نداد و بر هشت استخوان سجده كرد: دو كف دست، دو زانو، دو انگشت شست پا، پيشانى و بينى و فرمود: «لازم است سجده بر هفتتاى اينها قرار گيرد و اين ، همان است كه خداوند در قرآن فرموده است كه: (و همانا سجدهگاهها براى خداست . پس در كنار خداوند ، هيچ كس را مخوان) و اين هفت جا، پيشانى و دو كف دست و دو زانو و دو شست پا هستند و نهادن بينى بر زمين ، مستحب است.
سپس امام عليه السلام سر از سجده برداشت و چون درست به حالت نشسته در آمد، تكبير گفت. آن گاه بر ران چپ نشست و روى پاى راست را بر كف پاى چپ قرار داد و فرمود: «أستغفر اللَّه ربّى و أتوب إليه». سپس در حال نشسته تكبير گفت و سجده دوم را به جاى آورد و در سجده دوم مانند سجده اوّل رفتار كرد و در حال ركوع و سجود ، هيچ جاى بدن را بر جاى ديگر آن نگذاشت و در حال سجده ، دستها را چون دو بال ، باز مىكرد و ساعد را بر زمين نمىگذاشت. اين چنين ، امام دو ركعت نماز گزارد و انگشتان دو دست ايشان در حال تشهّد ، بسته بود و چون از تشهّد فارغ شد، سلام داد و فرمود: «اى حمّاد! اين گونه نماز بخوان!» .
ر . ك : ح ۱۵ و ۱۶ .
