۶۵۱.امام زين العابدين عليه السلام: حقّ نماز ، آن است كه بدانى نماز، در آمدن بر خداوند عزيز و جليل است و تو در پيشگاه خداوند عزيز و جليل ايستادهاى. پس اگر اين را دانستى، همچون بندهاى خوار و كوچك، خواهان و هراسان، اميدوار و ترسان، بيچاره و گريان، با وقار و اطمينان به بزرگداشت همو كه در برابرش ايستادهاى، مىپردازى و با دلت به او رو مىآورى و نماز را با حدود و حقوقش برپا مىدارى. ۱
۶۵۲.امام باقر عليه السلام : هنگامى كه به نماز مىايستى، پاهايت را به هم نچسبان و ميانشان به اندازه حدّ اقل يك انگشت و حدّ اكثر يك وجب فاصله بده و شانههايت را فرو انداز و دستانت را رها كن و انگشتانت را در هم نياويز ؛ بلكه بر رانهايت و در راستاى زانوانت باشند و نگاهت به سجدهگاهت باشد.
هنگامى كه ركوع مىكنى ، دو پايت را در يك رديف بگذار و ميانشان به اندازه يك وجب فاصله مىدهى . زانوانت را در كف دستانت بگير و دست راستت را بر زانوى راستت و پيش از دست چپت مىنهى و با سر انگشتانت برآمدگى زانويت را نيك بگير و هنگامى كه آنها را بر زانوانت نهادى ، از هم بازشان كن. اگر سر انگشتانت را در ركوع به زانوانت رساندى، كفايت مىكند؛ ولى من دوستتر دارم زانوانت را در كف دستانت بگيرى و انگشتانت را بر برآمدگى زانوانت بنهى و آنها را از هم باز كنى. كمرت را راست نگه دار و نگاهت به ميان قدمهايت باشد.
هنگامى كه خواستى به سجده بروى ، دستانت را به تكبير بلند كن و به سجده بيفت و دستانت را با هم و پيش از زانوانت بر زمين بنه و ساعدهاى دستانت را چون درندگان بر زمين نگستران و بر زانوان و رانهايت نيز مگذار ؛ بلكه با آرنجهايت بال بساز و كف دستانت را به زانوانت نچسبان و به صورتت نيز نزديك مگردان؛ بلكه ميان آن دو و در راستاى شانههايت باشد، نه رو به روى زانوانت ، بلكه اندكى از آنها انحراف داشته باشد. دستانت را كاملاً بر زمين بگستران و [پس از سجده] به سوى خود باز گردان و اگر زير آنها پارچهاى بود ، اشكالى ندارد، گر چه به زمين رساندنشان بهتر است ، و در سجده، انگشتانت را از هم باز نكن؛ بلكه به هم بچسبان.
هنگامى كه براى تشهّد نشستى، زانوانت را به زمين بچسبان و كمى ميانشان را باز كن، و روى پاى چپت بر زمين و روى پاى راستت بر كف پاى چپت باشد و سرينت و نيز سر انگشت شست پاى راستت بر زمين باشد و هيچ گاه بر هر دو پايت منشين كه به تو آزار مىرساند و نيز [با نشيمنگاه] بر زمين منشين كه بخشى از تنت بر بخشى ديگر قرار مىگيرد و نمىتوانى براى تشهّد و دعا تحمّل كنى.
