۵۸۳.تهذيب الأحكام - به نقل از سماعه - : از ايشان ^۱ پرسيدم : آيا ركوع و سجود در قرآن نازل شده است؟
فرمود: «بلى، سخن خداى عزّ وجلّ : (اى ايمان آورندگان ! ركوع و سجود كنيد)» .
گفتم: حدّ ركوع و سجود چيست؟
فرمود: «آنچه از ركوع كفايت مى‏كند، سه تسبيح است. مى‏گويى: "سبحان اللَّه، سبحان اللَّه" تا سه بار و هر كس كه توان طول دادن ركوع و سجودش را دارد، آن دو را تا آن جا كه مى‏تواند ، با تسبيح و ستايش و بزرگداشت خداوند و دعا و زارى طول بدهد كه بنده در سجده از هر وقت ديگر به پروردگارش نزديك‏تر است ؛ امّا هنگامى كه امام جماعت با مردم نماز مى‏خواند، سزاوار نيست كه نماز را براى آنان طول بدهد؛ زيرا در ميان مردم، اشخاص ناتوان و گرفتار هستند . پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله هنگامى كه با مردم نماز مى‏خواند، بر آنان سبك مى‏گرفت». ^۲

۵۸۴.امام باقر عليه السلام : هر كس ركوعش را كامل بگزارد، گرفتار وحشت قبر نمى‏شود.

۵۸۵.امام صادق عليه السلام : هر گاه بنده سجده كند و آن را طول دهد، ابليس فرياد بر مى‏آورد: «اى واى! او اطاعت كرد و من سرپيچى كردم . او سجده كرد و من خوددارى كردم» .

۵۸۳.تهذيب الأحكام عن سَماعَة : سَأَلتُهُ عَنِ الرُّكوعِ والسُّجودِ هَل نَزَلَ فِي القُرآنِ؟
فَقالَ : نَعَم ، قَولُ اللَّهِ عزّ وجلّ : (يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَ امَنُواْ ارْكَعُواْ وَ اسْجُدُواْ) . ^۱
فَقُلتُ : كَيفَ حَدُّ الرُّكوعِ والسُّجودِ؟
فَقالَ : أمّا ما يُجزيكَ مِنَ الرُّكوعِ فَثَلاثُ تَسبيحاتٍ ، تَقولُ : سُبحانَ اللَّهِ ، سُبحانَ اللَّهِ - ثَلاثًا - ، ومَن كانَ يَقوى‏ عَلى‏ أن يُطَوِّلَ الرُّكوعَ وَالسُّجودَ فَليُطَوِّل مَا استَطاعَ ، يَكونُ ذلِكَ في تَسبيحِ اللَّهِ وتَحميدِهِ وتَمجيدِهِ والدُّعاءِ وَالتَّضَرُّعِ ، فَإِنَّ أقرَبَ ما يَكونُ العَبدُ إلى‏ رَبِّهِ وهُوَ ساجِدٌ ، فَأَمَّا الإِمامُ فَإِنَّهُ إذا قامَ بِالنّاس فَلا يَنبَغي أن يُطَوِّلَ بِهِم فَإِنَّ فِي النّاس الضَّعيفَ ومَن لَهُ الحاجَةُ ، فَإِنَّ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه وآله كانَ إذا صَلّى‏ بِالنّاسِ خَفَّ بِهِم . ^۲

۵۸۴.الإمام الباقر عليه السلام : مَن أتَمَّ رُكوعَهُ لَم تَدخُلهُ وَحشَةٌ فِي القَبرِ . ^۳

۵۸۵.الإمام الصادق عليه السلام : إنَّ العَبدَ إذا سَجَدَ فَأَطالَ السُّجودَ نادى‏ إبليسُ : يا وَيلاه! أطاعَ وعَصَيتُ ، وسَجَدَ وأبَيتُ . ^۴