چهارم : هنگام برخاستن از سجده ، زانوها را زودتر از دست‏ها بلند كردن . بيست و پنجم : بين دو سجده اين ذكر را گفتن : «اَللّهُمَّ اغفِر لي وَ ارحَمنِي وَ ادفَع عَنِّي ؛ فَإِنّي لِما أنزَلتَ إلَيَّ مِن خَيرٍ فَقيرٌ . تَبارَكَ اللَّهُ رَبُّ العالَمِينَ ؛ خداوندا ! مرا بيامرز و به من رحم نما ، و از من دفاع كن ؛ چرا كه من به هر آنچه از خوبى برايم مى‏فرستى ، نيازمندم . خجسته است خداوند پروردگار جهانيان» . بيست و ششم : هنگام برخاستن اين ذكر را گفتن : «بِحَولِ اللَّهِ وَ قُوَّتِهِ أقُومُ وَ أقعُدُ ؛ به توان و نيروى خداوند بر مى‏خيزم و مى‏نشينم» يا گفتن : «اَللّهُمَّ بِحَولِكَ وَ قُوَّتِكَ أقُومُ وَ أقعُدُ ؛ خداوندا ! به توان و نيروى تو بر مى‏خيزم و مى‏نشينم» . بيست و هفتم : دست‏ها را هنگام برخاستن گره نكردن ؛ يعنى آنها را جفت نكند ، بلكه باز نگه دارد و براى برخاستن ، به زمين تكيه دهد . بيست و هشتم : زن بر عكس مرد ، براى رفتن به سجده ، زانوها را پيش از دست‏ها بر زمين بگذارد . همين طور مستحب است خود را از زمين دور نگه ندارد ؛ بلكه دست‏هايش را روى زمين پهن كند و شكمش را به زمين بچسباند و اعضايش را به هم بچسباند و هنگام برخاستن باسنش را بلند نكند ؛ بلكه برخيزد و باسنش را با ديگر اعضاى بدنش با هم بلند كند . بيست و نهم : طولانى كردن سجده و زياد تسبيح و ذكر گفتن . سى‏ام : دست‏ها را بدون حايل و مانع ، روى زمين گذاشتن . سى و يكم : پيشانى و نيز ديگر اعضاى سجده را زياد در سجده نگه داشتن . ^۱