۵۵۵.امام باقر عليه السلام : هر گاه زن به نماز مى‏ايستد، دو پايش را كنار هم نهد و ميان آن دو فاصله ندهد و دستانش را به بالاى سينه‏اش بچسباند، و در ركوع، بر بالاى زانوانش و رانش نهد تا زياد خم نشود و سُرينش بالا نيايد. در نشستن ، بر سُرين بنشيند و نه آن گونه كه مرد مى‏نشيند و هنگامى كه به سجده مى‏رود، زانوانش را پيش از دستانش بر زمين بگذارد و به زمين بچسبد و سجده كند . در نشستن، ران‏هايش را به هم بچسباند و زانوانش را از زمين بلند كند و هنگام برخاستن ، نرم و آهسته برخيزد و نخست ، سرينش را بلند نكند.

۵۵۶.امام صادق عليه السلام - هنگامى كه از ايشان سؤال شد: چرا در سجده دست‏ها را پيش از زانوها بر زمين مى‏گذارند؟ - : زيرا آغاز نماز با [بالا بردن ]دست‏ها [در تكبير آغازين ]است.

۵۵۷.امام صادق عليه السلام : حق آن است كه نمازگزار ، پيشانى‏اش را بدون هيچ حائلى به زمين برساند و صورتش را به خاك بسايد كه اين بخشى از اظهار كوچكى در برابر خدا و بزرگ داشتن اوست .

۵۵۵.الإمام الباقر عليه السلام : إذا قامَتِ المَرأَةُ فِي الصَّلاةِ جَمَعَت بَينَ قَدَمَيها ولا تُفَرِّجُ بَينَهُما، وتَضُمُّ يَدَيها إلى‏ صَدرِها لِمَكانِ ثَديَيها، فَإِذا رَكَعَت وَضَعَت يَدَيها فَوقَ رُكبَتَيها عَلى‏ فَخِذَيها؛ لِئَلّا تُطَأطِئَ كَثيراً فَتَرتَفِعَ عَجيزَتُها ، وإذا جَلَسَت فَعَلى‏ إليَتَيها لَيسَ كَما يَقعُدُ الرَّجُلُ ، وإذا سَقَطَت إلَى السُّجودِ بَدَأَت بِالقُعودِ بِالرُّكبَتَينِ قَبلَ اليَدَينِ ، ثُمَّ تَسجُدُ لاطِئَةً ^۱
بِالأَرضِ ، فَإِذا كانَت في جُلوسها ضَمَّت فَخِذَيها ورَفَعَت رُكبَتَيها مِنَ الأَرضِ ، وإذا نَهَضَتِ انسَلَّت انسِلالاً لا تَرفَعُ عَجيزَتَها أوَّلاً . ^۲

۵۵۶.الإمام الصادق عليه السلام - لَمّا سُئِلَ : لِأَيِّ عِلَّةٍ توضَعُ اليَدانِ عَلَى الأَرضِ فِي السُّجودِ قَبلَ الرُّكبَتَينِ؟ - : لِأَنَّ اليَدَينِ بِهِما مِفتاحُ الصَّلاةِ . ^۳

۵۵۷.عنه عليه السلام : يَنبَغي لِلمُصَلّي أن يُباشِرَ بِجَبهَتِهِ الأَرضَ، ويُعَفِّرَ وَجهَهُ فِي التُّرابِ ؛ لِأَنَّهُ مِنَ التَّذَلُّلِ للَّهِ‏ِ عزّ وجلّ وَالإِكبارِ لَهُ . ^۴