أنتَ رَبِّي ، خَشَعَ لَكَ سَمعِي و بَصَرِي و شَعرِي و بَشَرِي و لَحمِي و دَمِي و مُخِّي و عَصَبِي و عِظامِي و ما أقَلَّت قَدَمايَ ، غَيرَ مُستَنكِفٍ و لا مُستَكبِرٍ و لا مُستَحسِرٍ ؛ خداوندا ! ركوعم براى توست . تسليم تو هستم و به تو ايمان آوردم . به تو توكّل كردم . تو پروردگار منى . گوشم، چشمم ، مويم ، پوستم ، گوشتم ، خونم ، مغزم ، رگ و پىام ، استخوانهايم و آنچه پاهايم حمل مىكنند، در برابر تو فروتن اند بى هيچ امتناع و سركشى و درماندگى» قبل از «سبحان ربّى العظيم و بحمده ؛ منزّه است پروردگار بزرگم و او را حمد مىگويم» .
چهاردهم : پس از ايستادن از ركوع گفتنِ : «سمع اللَّه لمن حمده ؛ خداوند ، حمد حمدگو را مىشنود» ؛ بلكه مستحب است ، اين ذكر را بِدان افزودن : «الحمد للَّه ربّ العالمين ؛ أهل الجبروت و الكبرياء والعظمة . الحمد للَّه رب العالمين ؛ حمد ، از آنِ خداوند پروردگار جهانيان است ؛ خداوندِ با جبروت و بزرگى و عظمت . حمد از آنِ خداوند پروردگار جهانيان است» . امام باشد يا مأموم يا نماز فُرادا بخواند ، اين ذكر را بگويد.
پانزدهم : بالا بردن دستها هنگام برخاستن از ركوع . اين البته غير از تكبيرى است كه براى رفتن به سجده گفته مىشود .
شانزدهم : پس از ذكر و يا قبل از ذكر ركوع ، صلوات فرستادن بر پيامبر صلى اللَّه عليه وآله و خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه وآله .
مكروهات ركوع نيز چند چيز است ، از جمله : سر را پايين يا بالا نگهداشتن، به گونهاى كه همسطح كمر نباشد و نيز دستها را به پهلو چسباندن و در ركوع ، قرآن خواندن . ۱
