۶ / ۴ - ۹
تسبيحات اربعه در ركعت سوم و چهارم
۵۲۷.امام باقر عليه السلام : ده ركعت از نمازهاست كه با شك و وهم ، سازگار نيستند: دو ركعت [اوّل ]نمازهاى ظهر و عصر و صبح و مغرب و عشا ... و اين نمازى است كه خداوند عزّ وجلّ در قرآن بر مؤمنان واجب كرده است، و به محمّد صلى اللَّه عليه وآله تفويض كرد . پس پيامبر صلى اللَّه عليه وآله هفت ركعت در نماز افزود و آن ، سنّت نهاده شده[ى پيامبر صلى اللَّه عليه وآله] است و قرائت [قرآن ]ندارد و تنها ، تسبيحات اربعه (تسبيح و تهليل و تكبير و دعا) است و شك ، در اينها راه دارد.
۵۲۸.تهذيب الأحكام - به نقل از زراره - : به امام باقر عليه السلام گفتم : چه سخنى در دو ركعت سوم و چهارم كفايت مىكند؟ فرمود: «مىگويى : "سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا إله إلّا اللَّه و اللَّه أكبر؛ خدا منزّه است . ستايش ، ويژه خداست، خدايى جز خداى يگانه نيست، خدا بزرگتر است" و سپس تكبير مىگويى و به ركوع مىروى».
۵۲۹.تهذيب الأحكام - به نقل از عبيد بن زراره - : از امام صادق عليه السلام در باره [ذكر ]دو ركعت آخر نماز ظهر پرسيدم. فرمود: «تسبيح و حمد مىگويى و از گناهت آمرزش مىطلبى و اگر خواستى ، سوره حمد را بخوان كه آن نيز حمد و دعاست» .
۵۳۰.امام صادق عليه السلام - در پاسخ كسى كه به ايشان گفت: چرا تسبيح در دو ركعت سوم و چهارم ، برتر از قرائت [حمد ]است؟ - : زيرا پيامبر صلى اللَّه عليه وآله هنگامى كه در اين دو ركعت بود، آنچه را از شُكوه الهى ديده بود، به ياد آورد و مدهوش شد و گفت: «سبحان اللَّه و الحمد للَّه و لا إله إلّا اللَّه و اللَّه اكبر» . از اين رو ، تسبيح از قرائت ، برتر شد.